Een half jaar duurt de allesverwoestende oorlog daar intussen. Hele woongebieden zijn met de grond gelijkgemaakt maar vooral de menselijke ravage is niet te overzien. Meer dan dertigduizend Palestijnen lieten het leven, onder wie meer dan twaalfduizend kinderen.
“Ik ontvang noodkreten van mijn contacten in Gaza, maar het gebied is afgesloten en ik kan er als journalist mijn werk niet gaan doen. Dat vind ik enorm frustrerend. Omdat de verhalen van in Gaza verteld moeten worden, ben ik in België met ooggetuigen gaan praten.”
Op 7 oktober voerde terreurorganisatie Hamas verschillende aanvallen uit op Israëlische doelwitten. Fatena Al Ghorra, schrijfster en journaliste, was op dat moment in Gaza om haar ouders te bezoeken. “Toen ik wakker werd, en hoorde wat er gebeurd was, wist ik dat de reactie van Israël agressief zou zijn.” Fatena wist met haar ouders te ontsnappen. “Niemand lijkt te geven om de mensen van Gaza. Ze laten hen sterven. Als het niet door de bommen is, dan is het van honger en ziektes.”
De familie Abdou zat 47 dagen vast tijdens de oorlog in Gaza. Aysha, 15 jaar: “Plots ging de elektriciteit uit, en ons gebouw begon te schudden. Iedereen begon te schreeuwen.” Chaima, haar moeder, vult aan: “We moesten de kinderen naar de kelder brengen. Maar ik kreeg mijn man niet mee omdat hij een beroerte had gekregen.”
Vader Ibrahim herstelt nu in België van zijn beroertes. Maar hij heeft ook suikerziekte. En door het gebrek aan medicatie en in Gaza kreeg hij last van zijn voet. Terug in België moest hij een stuk van zijn been laten amputeren. Het wordt een lange revalidatie, maar Ibrahim prijst zich gelukkig dat hij ten minste verdoofd werd tijdens de operatie.
“In Gaza behandelen ze mensen zonder anesthesie”, zegt Aziza die samen met haar man Nabil en haar gezin in Gaza verbleef. “Een dokter moest het been van zijn eigen zoon afzetten, zonder verdoving. Hij kon de pijn niet verdragen en overleefde het niet.”
