"Ultieme mozaïek van mens en aap"
In 2008 zijn de fossiele resten ontdekt van de soort in Malapa, nabij Johannesburg in Zuid-Afrika. Wetenschappers hebben nu de resten bestudeerd en op basis daarvan het skelet gereconstrueerd van de soort. Het onderzoek bestaat uit zes delen, die gepubliceerd zijn in Science, en beschrijven hoe de soort wandelde, at en bewoog.
"In dit skelet zien we evolutie in actie", zegt paleontoloog Lee Berger van de universiteit Witwatersrand in Johannesburg. "De armen van het wezen lijken op die van apen, maar de handen en de polsen zijn opvallend mensachtig. En hoewel het bekken de vorm heeft van dat van een moderne mens, omvat de romp een smalle ribkooi, zoals bij apen."
Vreemd gaan
Opvallend is de vorm en de bouw van de benen en de voeten, zo wijzen de studies uit. Zo zijn bijvoorbeeld de voeten erg naar binnen gekeerd. De vreemde bouw is er de oorzaak van dat de Australopethicus sediba op een andere manier wandelde dan de huidige mens, en ook dan de andere Australopethicus-soorten, zoals de Australopethicus afarensis, beter bekend als Lucy.
Bij de meeste mensachtigen raakt de hiel eerst de grond bij het wandelen. Bij deze soort is dat anders, wat leidt tot een "schuifelende, opschepperige manier van wandelen, met platte voeten en korte stappen". De benen en de voeten waren ook niet geschikt om mee te lopen.
Andere delen van de studie tonen aan dat de Australopethicus sediba goed in bomen kon klimmen.
Hoe nauw verwant?
De Australopethicus sediba leefde bijna 2 miljoen jaar geleden. De Australopethicus africanus leefde tussen de twee en de drie miljoen jaar geleden. De Australopethicus afarensis (Lucy) leefde 3,2 miljoen jaar geleden. De A. sediba zou nauwer verwant zijn aan de mens dan de A. afarensis, maar andere wetenschappers betwisten dat.
Toch vinden de wetenschappers een pak aanwijzingen dat deze soort wel degelijk een rechtstreekse voorganger is van de moderne mens, en geen uitgestorven neventak van de mensapen, omdat er gelijkenissen zijn met de homo erectus. Maar waar precies in de stamboom de Australopethicus sediba voorkomt, dat is stof voor verder onderzoek.
