Berichtjes lezen, inbreken in de mailbox, paswoorden proberen raden. De ene ouder zou het nooit doen omwille van het recht op privacy  van hun kinderen. De andere denkt hier echter anders over, al doen ze het ook wel ter bescherming. Doordat de online wereld de poort naar de buitenwereld wagenwijd opende, verplaatste zich een heuse stroom aan informatie naar zowat ieders leven. Maar die informatie is niet altijd gewenst. Ouders bespieden daarom hun kinderen om in te staan als een soort van wachthond. Voor hen is het eerder een vorm van controle dan bespieden. 

Maar waar ligt nu de grens tussen controleren en bespieden? En welk effect heeft dit op de kinderen? Volgens De Bruyckere ligt de grens bij de openheid waarmee ouders dit doen. Achter de rug te werk gaan zou namelijk slecht zijn voor de vertrouwensband. “Kinderen gaan beter hun best doen om alles verborgen te houden wanneer zij achter de rug bespied worden door hun ouders,” zegt De Bruyckere. “Dit maakt de kans groter dat je niets te weten komt wanneer er zich een echt probleem voordoet.”

“Daarnaast is de kans op een volledige controle nihil,” zegt De Bruyckere. Hoewel er vroeger vaak slechts één computer in huis was, hebben vandaag zowat alle jongeren een laptop of mobiele telefoon. Bovendien kunnen zij ook overal online. “Het is een illusie om te geloven alles te kunnen zien.”

In wat De Bruyckere het “nieuwe afwasmoment” noemt, kunnen ouders zaken achter de computer bespreken met hun kinderen. Dat maakt het volgens hem gemakkelijker om moeilijke thema’s te bespreken. Zo kunnen ouders het eerste jaar naast hun kinderen meekijken wanneer zij online zijn. Op die manier gebeurt de controle op een open manier. Na dat jaar is het dan wel de bedoeling om de kinderen los te laten. “De kans dat kinderen nadien wat laten weten als iets niet aangenaam is, wordt daardoor groter.”