Heen en weer naar Rusland, over wat had kunnen zijn

Ook zonder glans, is die Franse overwinning.  "Les Blues" veroverden geen harten, ze braken er alleen maar. Dat beseffen hun supporters maar al te goed.

Geen ticket voor die finale van zondag dus. Nochtans waren er nog wel enkele plaatsjes vrij. Vanaf 800 euro per ticket kreeg een Spaanse vriend ons in het stadion. Tja, zijn ploeg had eerder het tornooi al verlaten, minder eervol maar dat speelt nu geen rol meer.

Bij die laatste wedstrijden van een wereldkampioenschap draait alles trouwens rond tickets. Tickets voor een vliegtuig, tickets voor wedstrijden, tickets die je niet kan bemachtigen, en tickets die je niet wil, maar toch krijgt: het enkeltje naar huis. Door de almacht van de FIFA en alle sponsoren errond, kan je als kleine supporter nog amper zelf je zitje reserveren. Tenzij je over een ontwapende Braziliaanse charme beschikt.

"Waar is dat feestje?" Niet in Brazilië, maar ook niet meer op die Belgische fan-vluchten, een concept waar je naast voetbal, vliegen ook entertainment van de bovenste plank krijgt. Duizend bommen en granaten nog aan toe.

Tot de 51e minuut in de halve finale hadden de Belgen nog geen "schtroumpf", pardon my French, nog geen "bleu" van dichtbij gezien. Zelfs de Russische metro kleurde helemaal zwart-geel-rood.

Fantastische stad trouwens, Sint-Petersburg. Veel cultuur en zo. Daar waren we niet voor gekomen, hoewel sommige supporters nu toch langer willen blijven.

We verlaten Rusland met opgeheven hoofd. Dat doen er ons weinigen na. En door Hazard en co weet heel de wereld opnieuw dat er zoiets bestaat als België, een land van heerlijke paradoxen en onverklaarbare fenomenen. Zoals deze: elke Belg mag trots zijn tricolore vlag laten wapperen, zelfs op 11 juli. Met een klauwende leeuw vormt een lachende duivel een mooie tandem, toch?