Na de outing van Bert en Ernie: op zoek naar andere "verdoken homorelaties" in films en series

"Doorsnee" gezinssituaties zijn schaars in de verhalen van Laurel en Hardy, Suske en Wiske, Kuifje of de Teletubbies. En dus was en is er ruimte voor interpretatie. De auteurs zullen het vaak wel niet zo bedoeld hebben, dat is zeker. De voorzichtigheid om zeker niets seksueels te laten doorschemeren voor kinderoogjes leidde vaak tot neveneffecten. Willy van der Steen en Hergé wilden geen "normale" relaties tussen hun helden. Maar Jerom en Lambik, en Kuifje, Haddock en Zonnebloem konden best wel onder één dak leven. "Homoseksualiteit bestond immers niet" in die tijd. 

Ook Laurel en Hardy lagen vaak in hetzelfde bed. Daarbij spookten ze nog allerlei dingen uit met warmwaterkruiken. Onvermijdelijk sprong de stop van de fles en vloeide het warme water over de dikke en de dunne. Vrij suggestief toch. Maar in de jaren 20 en 30 zag vrijwel niemand daar iets homoseksueels in.

Mannen samen in bed in Hollywood, dat mocht. Een man en een ongetrouwde vrouw, dat lag anders. Stan en Oliver waren in het echt getrouwde mannen met een gezin. Hoewel, de kinderen getuigden later dat de twee gezinnen feitelijk één grote familie vormden, dat alle feesten twee keer plaatsvonden en dat de mannen meer dan ooms waren voor elkaars kroost. En na de oorlog zagen al heel wat mediadeskundigen iets "very queer" in de relatie tussen de dikke en de dunne, zeker in "Sons of the desert", waarin ze soldaten van het Vreemdelingenlegioen zijn.  Wat er ook van zij, de verhouding tussen de twee is psychologisch interessant.

In 1959 regisseerde William Wyler "Ben Hur," het was toen al de derde versie van het post-bijbelse epos.  Twee jaar geleden was er nog een remake. Maar niets kan tippen aan de versie van William Wyler. Denk maar aan de vaak gekopieerde renbaanscene, die maar liefst 20 minuten duurt. En aan de broeierige onderhuidse homosfeer, die er kwam dankzij scenario-adviseur Gore Vidal.  

In de film uit 1959 zijn de hoofdpersonages, de joodse slaaf Judah Ben-Hur, vertolkt door Charlton Heston, en de Romeinse tribuun Messala, rol van Stephen Boyd, gewezen minnaars. Dat verklaart hun haat. Vidal adviseerde om Heston onwetend te houden over dat nevenaspect. En blijkbaar had  hetero Heston het queergehalte niet door. Heston heeft dat altijd wel ontkend. Volgens hem was het normaal dat regisseurs tegenstrijdige aanwijzingen gaven aan acteurs, teneinde hun spontane acteertalent te stimuleren.    

Dat "Brideshead Revisited" van Evelyn Waugh, de roman, de verfilming ervan, en zelfs het TV-feuilleton een duidelijke homoseksuele ondertoon heeft, daar twijfelt niemand aan. Nu. Maar toen het boek in 1945 verscheen, en bij de eerste afleveringen op de BBC en de BRT vroege jaren 80, was dat aspect nog zo versluierd dat het veel lezers en kijkers ontging. Misschien was het anders wel niet uitgezonden.  

Zeker is dat Waugh in zijn studententijd enkele homorelaties had, en dat die als basis dienden voor zijn latere werk. De serie, met een ongewoon sensuele sfeer in de scènes met de argeloze legerkapitein Charles Ryder (Jeremy Irons) en de aristocratische katholieke jongeling en dandy Lord Sebastian Flyte (Anthony Andrews), had wel heel snel een cultstatus bij holebi's. De kleinzerige Flyte liep meestal rond met een teddybeer in zijn handen.

Ook Laurence Olivier en John Gielgud speelden mee in de onwaarschijnlijk sterke reeks, die zich afspeelt tussen 1920 en 45, voornamelijk op Brideshead, het landgoed van de Flytes. Breedingly British qua understatement en soms laconieke of vileine humor. De uitgesproken homo van de reeks heeft een spraakgebrek, dat kan tellen als misleidingsmaneuver. 

Vele miljoenen kleuters hebben vanaf de late jaren 90 heerlijke uren doorgebracht met de Britse tv-reeks "Teletubbies".  Aaibare sprookjeswezens die in een techno-avantgardistisch huis wonen. Zijn ze jongens, meisjes, broers en zussen of vrienden? Of homo's? Ze leven samen, maar natuurlijk zonder seks. 

De Teletubbies heten Po, Laa-Laa, Dipsy en Tinky Winky. Vooral die laatste, de grootste van het kwartet, in paarse outfit met een handtas en een driehoek op zijn hoofd, was het meest gay. In die mate dat bepaalde Amerikaanse commentatoren er homopropaganda in zagen en ijverden voor een boycot. 

Zoals peuters hun ogen uitkeken bij de Teletubbies, zo deden volwassen mannen en vrouwen dat met "Xena: Warrior Princess", de Amerikaans- Nieuw-Zeelandse reeks van eind 20e eeuw. Xena bood dan ook voor elk wat wils. De zwartharige prinses, rol van Lucy Lawless op haar best, bestrijdt het kwaad met haar even suggestief geklede blonde assistente Gabrielle, vertolkt door Renée O' Connor.

Af en toe zat er een overtuigende dampende badscène in het verhaal. Het duurde tot de allerlaatste aflevering voor de scriptschrijvers lieten blijken dat Xena en Gabrielle minnaressen zijn. "Xena" doet al denken aan heel wat latere grootschalige producties. Zoek de homo-allusies in "Game of Thrones", "Lord of the Rings", "Gladiator" en "Harry Potter". 

Hoe zit het met kapitein Zeppos en Ben, Johan en de Alverman,  Sherlock Holmes en Watson, Piet Pienter en Bert Bibber, Thelma en Louise, Hall en Oates, Jezus en Johannes? En dan is er ook nog de eenzame niet meer zo jonge homo, bijvoorbeeld de verwijfde kapper Alberto in Samson en Gert, nog zo'n kinderreeks zonder "doorsnee" gezinssituaties. Alberto is een rol van Koen Crucke, die al lang geleden uit de kast kwam. 

Voor wie er niet genoeg van krijgt, op Google vind je een eindeloze lijst films en verhalen met verborgen homoseksuele toespelingen. Eén voorbeeld maar: "Rope" uit 1948, een ijzersterke minder bekende Hitchcock, die zich helemaal in één flat afspeelt waar 2 vrienden het lijk van hun hoogleraar verborgen houden, tijdens een party.

Maar aan de andere kant denk ik dat de makers van "Some like it hot", "Rebel without a cause" en "Midnight Express" hun wenkbrauwen fronsen als ze ook hun producten in de lijst vinden. Geniet gewoon van die verhalen, daar zijn ze voor gemaakt, queer of straight, dubieus of duidelijk.