Anakoloet! Invertebraat! Basji-Boezoek!

Siegfried Bracke heeft gelijk. En toch ook weer niet. De politieke zeden zijn verruwd, daar heeft hij gelijk in. Er wordt te veel geroepen en gescholden op de sociale media en elders, schrijft Bracke: “… al dat schelden, tieren, beledigen, dat tempeesten zonder temper, het wordt mij geregeld teveel...“

De Kamervoorzitter & nummer 27 op de Gentse lijst steekt zelfs de hand in eigen boezem (wat een prachtige zegswijze is dat toch*), in casu in het decolleté van de N-VA. Toch opletten daarmee!

Maar ik vraag het u: een lokale kiescampagne zonder krachttermen en verwensingen, is dat niet hetzelfde als soep zonder zout? Ooit hadden wij bij wijlen Radio Donna een meneer en een mevrouw van de diepchristelijke Nederlandse Bond Tegen Het Vloeken in de studio. Mevrouw en meneer gruwden van de Vlaamse gewoonte om – zonder daar verder bij na te denken – de naam van god te bezigen in onze dagelijkse damnaties.

Maar wat was het alternatief, wilden wij weten? Daar hadden ze bij de Bond Tegen Het Vloeken over nagedacht. “Rododendron nog aan toe!” was dat geen mooie krachtterm, vroegen ze, glunderend van tevredenheid. Neen dus.

Nu ben ik het ermee eens dat ons arsenaal aan vloeken aan de povere kant is: altijd weer die godverdommes, de kutten en kloten en kankers en shits en fuckings en vulgaire aanverwanten. Ze getuigen van een groot gebrek aan vindingrijkheid. Als wij de politieke tegenstander – bij gebrek aan inhoudelijke argumenten – eens flink willen uitschelden, kunnen we dat beter in stijl doen.

Vloeken in stijl is namelijk geen contradictio in terminis, met dank aan kapitein Haddock, de alcoholische zeebonk uit de stripverhalen van Kuifje. De woedeaanvallen van Haddock – al dan niet onder invloed van Loch Lomond whisky – zijn niet alleen legendarisch maar ook exemplarisch.

Tekenaar Hergé moet zich kostelijk geamuseerd hebben toen hij, allicht met de Larousse-encyclopedie bij de hand, Haddocks rijke verzameling krachttermen en verwensingen bedacht. Anakoloet! Invertebraat! Basji-Boezoek! Pitecanthropus! Beeldenstormer! Aamborstige! Mameloek! Platvoeter! Polygraaf! Kletskoek! Parasiet! Zalig toch!?

Stel dat u kandidaat bent bij de gemeenteraadsverkiezingen en dat u in het lokale jeugdhuis in debat moet gaan met uw politieke tegenstrevers. Stel dat het debat lichtelijk ontspoort en dat de genoemde tegenstanders woorden als smeerlap en klootzak en bedrieger en profiteur en fraudeur naar uw hoofd beginnen te slingeren, onterecht uiteraard.

Wat een taalkundige bloedarmoede! Stel u hun ontsteltenis voor wanneer u met een sardonische glimlach op het gelaat deze versleten krachttermen beantwoordt met de zorgvuldig uitgezochte vloeken die u in uw oude Kuifje-albums hebt opgezocht**. U bent zelf een in egelvet gebraden kolokwint, zult u zeggen, een zelfontbrander, een ronde-tafel-conferentiehouder, een vivisectionist, een overgehaalde zandvlooi, een zwamneus, een Patagoniër, een tapijtenzwendelaar, een sokkenloper, een stuk logaritme, een Turkse muts, een stomme ectoplasma op wieltjes, …

Ziet hun monden die in verbijstering openvallen om vervolgens machteloos dicht te klappen, wanneer zij zich verslagen voelen.

 Een schepenambt, voor minder gaat u niet meer na dit debat. 

_____________

*Het Groot uitdrukkingenwoordenboek van Van Dale (2006) vermeldt over deze zegswijze: "Met de boezem werd de holte of ruimte tussen de borst en het daaroverheen hangende kledingstuk aangeduid. De borst gold als zetel van het gevoel. Wie de hand in eigen boezem stak, ging te rade bij zijn geweten of zijn gevoel, en erkende zijn eigen schuld, in plaats van anderen te beschuldigen.

**U kunt ook het amusante boekje “Duizend bommen en granaten! Beknopt scheldwoordenboek van Haddock (uitgeverij Casterman) via het internet opsnorren en daaruit citeren.