Dietlinde is ingetreden in het klooster: "Ik trouw met Jezus"

Deze week vertelt VRT NWS de verhalen van jonge mensen die op zoek zijn naar de zin van het leven. Waar vinden ze die houvast? 

Ik zag de jonge non in spe voor het eerst in het echt einde juni, toen ze terug was van haar stage. Officieel was ze daar voor haar studies leraar basisonderwijs, maar tegelijk kon ze ook al proeven van het kloosterleven. ‘Haar’ congregatie is gesticht in Argentinië, en heeft daar een klooster en scholen. Zo kon ze twee passies combineren. “Ik kwam terecht in een gemeenschap met twintig zusters. Ik werkte met hen op de school, ik  leefde dag en nacht met hen samen. Ik was er als ‘gewoon’ meisje, maar ik deed alles met hen mee alsof ik al was ingetreden. Ik heb veel geleerd, heel erg veel! Door het voorbeeld van deze zusters, door alles wat ik zag, meemaakte, door het dagelijkse uur van Aanbidding waar ik in alle drukte steeds weer tot rust kon komen etc”, schrijft ze in haar blog op purewomanhood.nl.

Dietlinde groeide op in een groot katholiek gezin in Oost-Vlaanderen. Het geloof is haar met de paplepel ingegeven. Maar het beeld is niet dat van een kwezel. Het is geen doetje. Een ferme jonge madame die reist, schrijft, kampen begeleidt, voor haar 5 broers en zussen zorgt, een zeer present, actief leven heeft op sociale media en ondanks haar verlangen naar dat stille religieuze leven toch een studie heeft afgemaakt in Leuven, te midden van minder begeesterde leeftijdsgenoten. Ze is spontaan, strijdlustig, rechtdoor. Ietwat op haar hoede toch. Het is niet altijd simpel om zo’n religieus getint leven te leiden in een 21e eeuwse studentenstad waar de ruimte voor geloof miniem is.  En het was niet altijd even makkelijk om erover te praten, zeker niet als tiener. 

Ze was 15. Ze voelde zich al aangetrokken door het religieuze leven. Dat is jong, maar de katholieke opvoeding, en de vele kampen die ze als kind deed in die sfeer hebben wel voor een stevige humus gezorgd. Hoe voel je dat dan, dat het echt is, wil ik weten. "Het was erg verwarrend," vertelt ze. Een roeping, was dat niet iets zoals Paulus toen hij van zijn paard viel, iets met licht en een donderende stem? We stellen er ons een zekere cinema bij voor, maar het ging toch aardser dan dat. 

De tweede Stem van dienst was een jonge biechtvader. Hij nam haar verlangen naar het kloosterleven au sérieux en gaf haar een boek van een heilige, Thérèse van Lisieux. Karmelietes, 15 toen ze intrad. Deze Thérèse stierf heel jong, maar tekende al heel vroeg haar levensverhaal op. Opmerkelijk voor die tijd. Ze schreef over haar relatie met Jezus. Het verhaal maakte een diepe indruk op de jonge Dietlinde.

Niets gaat zonder slag of stoot. De ‘duivel’ kwam in het spel en stuurde op een kamp in Oostenrijk  jongens van vlees en bloed op haar pad. "Laat ons zeggen dat het mij even afleidde van het religieuze leven." Dietlinde glimlacht bij de herinnering. Even was ze klaar met de tweestrijd. "Want als God die jongens stuurt, wil hij dan niet dat ik met één van hen trouw? Anders zou hij mij toch niet in de verleiding brengen? Dus ja, ik ga trouwen en ik sticht een gezin met veel kinderen. Afgerond." Het leven loopt vaak anders dan je denkt. Er kwam geen huisje tuintje boompje...

Dietlindes ouders, zelf heel katholiek, vragen haar toch eerst te studeren. Ze trekt naar de ‘normaalschool’ in Heverlee: een opleiding tot leraar basisonderwijs. Ze ervaart het zelf als een beproeving, schrijft ze in haar blog op de site purewomanhood.nl.

Roepingen zijn geen schering en inslag deze tijd. Mensen kijken dus wel op als een jonge vrouw aankondigt dat ze het wereldlijke leven inruilt voor het religieuze. De reacties op Dietlindes keuze waren heel divers. 

Stel: je verlangt naar een religieus leven. Maar waar sluit je je dan bij aan?
De keuzemogelijkheden zijn legio: er zijn arme ordes en rijke, contemplatieve en actieve. Ze werken lokaal, of internationaal. Je hebt eeuwenoude traditionele ordes maar er zijn ook jonge congregaties.  

Dietlinde gaat naar de Congregatie van de Dienaressen van de Heer en van de Heilige Maagd van Matara. Een hele mond vol voor de orde die in de volksmond de Blauwe Zusters wordt genoemd, omwille van hun felblauwe habijt. Het is een jonge orde, 30 jaar geleden gesticht in Argentinië door priester Carlos Buela: de zustertak van de eerder  opgerichte religieuze familile van het Mensgeworden Woord voor priester. 

De Dienaressen van de Heer en de Maagd van Matarà hebben kloosters over de hele wereld. In onze streken zitten ze onder andere in het Nederlandse Den Haag. Hun doel is de evangelisatie van de cultuur: een moderne missionarissen orde zeg maar. Ze moeten het woord verkondigen. Maar voor de zusters is het belangrijkste dat ze de bruid zijn van Jezus.

Wij als religieuze vrouwen geloven dat wij in de eerste plaats de vrouw van Christus moeten zijn. Dat is onze belangrijkste roeping. Door onszelf aan Christus, de Verlosser van de mens, en de vrouw van de zielen, door de geloften van onze congregatie, vervullen wij onze eigen vrouwelijkheid. Dat is een echtelijk geschenk. " (uit: Mulieris Dignitatum, 1988) 

De Blauwe Zusters zijn internationaal. Global. Ze zijn van deze tijd. Als jonge congregatie hebben ze veel aantrekkingskracht en dus ook roepingen bij jonge vrouwen. Precies dat jonge en misschien ook wel een beetje het feit dat ze in de hele wereld zitten trekt Dietlinde aan. "Ik pas er in", zegt ze me stellig.

Een volwaardige non worden duurt zeven jaar. Dan pas krijg je de ring, het symbool van je huwelijk met Jezus. Tijdens het eerste jaar, het noviciaat, mag Dietlinde niet naar huis. Mailen, bellen, bezoek ontvangen màg. Maar om haar te zien moet je nu al naar Italië. In augustus verhuisde ze daarheen, naar een soort vormingsklooster. In totaal zal ze vier jaar in Italië verblijven, in verschillende kloosters. Twee weken per jaar mag ze naar huis.

De dag voor Dietlinde’s feitelijke intrede zie ik haar terug. We hebben een afspraak voor een fotoshoot, met een paar andere Blauwe Zusters van haar toekomstige orde op een katholiek weekend in Moerzeke, om foto’s te maken. Ze begeleidt er kinderen op een -katholiek- spelkamp. We treffen elkaar bij de kapel. Ik sta erbij en kijk ernaar: een bende jonge vrouwen in blauw habijt, Dietlinde nog in 'seculiere' kledij, maar wel een grijze rok. Vanaf morgen krijgt ze ook een grijze lange rok als uniform - een voorproefje?  

Ze lachen en dollen, brengen me een bordje eten mee en gaan gewillig op de foto. Of ik geen beelden van hen wil maken in gebed? Want dat is toch wat hen vooral verbindt, zegt er eentje.

Later vertellen ze honderduit over hun bezigheden. De zusters hebben de armoede geloften afgelegd. Ze bedelen om den brode, letterlijk. "We komen niets tekort, " lachen ze. "Meestal krijgen we van alles genoeg." 

Ze willen het evangelie verkondigen zoals hun voorgangers, en daar hebben ze veel voor over. "Mijn leven", zegt een zuster strijdlustig. Ook in Dietlinde zit duidelijk een missionaris. Op de vraag hoe ze staat tegenover andere religies die even overtuigd zijn, antwoordt ze dat ze veel respect heeft voor andere religieuzen. Maar het katholieke christendom is wel haar ding.

Voel je dan helemaal geen twijfel, vraag ik me af bij zoveel overtuiging. Zijn ze minder gebonden aan het aardse, het lichamelijke van dit korte mensenleven? Per slot van rekening is het wel een radicale keuze om zo’n jong leven, een mooi jong sterk lijf te geven aan een celibatair bestaan. Waar veel plek is voor de Beste Man. Maar die is wel virtueel, zou je kunnen stellen. Haar eerlijkheid verrast me.

Inmiddels is Dietlinde aan haar derde maand in het klooster toe. Haar ouders lieten weten dat ze super gelukkig klinkt. Over een paar maanden krijgt ze haar blauwe habijt. De inkleding heet dat. Het habijt is heel symbolisch in het klooster. Je krijgt het niet meteen. Dat kan pas na een paar maanden, voor Dietlinde wordt dat december. Dat inkleden gaat gepaard met een ceremonie. Eerst krijgt ze het blauwe habijt met een witte sluier, later wordt dat ook een blauwe sluier. 

Of ze altijd in het actieve zusterleven blijft, of misschien later een contemplatief bestaan wil leiden, is nog niet helemaal duidelijk. Die keuze kan ze overigens op elk moment nog maken.  Voorlopig gaat ze voor het actieve religieuze leven. 

Hoe dan ook: over zeven jaar mag ze echt trouwen met Jezus.