Anton, op zoek naar geluk: "Er is niet zoiets als één doel, je hebt je hele leven om dat uit te dokteren"
Anton is net verhuisd. Of liever: is stukje bij beetje aan het verhuizen. Een doos hier, een emmer en een grote tas kleren daar. Tussen de soep en de patatten door komt hij over de zin van het leven praten. En dat past wonderwel bij zijn kijk daarop.
Deze week vertelt VRT NWS de verhalen van jonge mensen die op zoek zijn naar de zin van het leven. Waar vinden ze die houvast?
Hoe weinig je nodig hebt
Een Antwerpenaar die verknocht is aan Gent. En daar aan zijn tweede studie begint: na sociaal werk is hij aan zijn bachelorproef moraalwetenschappen toe. "Ik wilde nog wat bijstuderen, bezig blijven. En die studie helpt me om na te denken over het leven." En dan moet een mens ook al eens van kot veranderen. "Naar een grote, lichte kamer, met een living" zei Anton. De natte droom voor elke gevorderde student. Maar het draaide anders uit, en het is ook goed.
Ik kan genieten van materiële dingen, maar dat is niet de kern.
Het begon met een festival
Ozora is één van de grootste trance festivals in de wereld. Vergelijkbaar met Tomorrowland komen jaarlijks zo'n 60.000 mensen heen, dat is naar een klein dorpje Ozora in Hongarije. Het is niet alleen een groot, maar ook trendsettend festival met meer dan muziek. Ozora wil de festival ervaring herdefiniëren. "Het is een tocht van verlichting, die ons uitnodigt om ons dagelijks leven te bevragen. Het wil een poort zijn naar een krachtig spiritueel ontwaken." Dat lezen we in een blog van bezoekers. Anton ging erheen. Het was een soort openbaring voor hem, de sfeer van duurzaamheid en zorgen voor elkaar.
De hele sfeer van het festival maakte zo'n diepe indruk dat hij die waarden wilde meenemen naar zijn dagelijks leven. Dat zorgen, niet alleen voor elkaar, maar zeker voor je omgeving.
Dat idee van zorgzaamheid meenemen als een leiddraad naar zijn leven hier in Gent. Het was niet zo moeilijk. Hij was al bezig met duurzaamheid, en zat per slot van rekening al in een richting sociaal werk...
Sociaal werk: een studie, een roeping, een project.
"Ik doe feitelijk niet zoveel onderzoek voor ik aan iets begin," zegt Anton. Dat was ook zo met zijn studiekeuze. Hij dook erin, en zag wel waar hij uitkwam. Maar de intuïtie werkte wel. "Sociaal werk was perfect voor mij." In die tijd startte hij met een paar studiegenoten een project op om van zijn school een betere, duurzamere plek te maken.
Het 'iets'isme
Met de zingevers is het als met de rest van het leven. Er is niet één winkel meer, er zijn er vele en dan zijn er nog eens supermarkten ook. En iedereen kan zijn eigen onderdelen kopen en er zelf wat van maken. Dat noemt men tegenwoordig het ietsisme.
Druk op de ketel en keuzestress
Het blijkt klassiek te zijn deze dagen, dat 'iets'isme. Ik geloof wel iets maar niet alles, en niet binnen een instituut.
En dat iets is al genoeg voor een beetje zingeving. Ook al kunnen we dat niet heel goed omschrijven. Het is dan wel een lappendeken dat je zelf moet samenstellen.
Of geloof dan niet makkelijker is als zingever? "Ja," mijmert Anton, maar het is minder authentiek. Alles wat we zelf uitzoeken staat dichter bij onszelf. Bij een traditioneel geloof ben je er minder zelf mee bezig, maar ik weet niet of ik dat leuker zou vinden."
Het is een trend, dat ietsisme, die bloemlezingen, maar blijkbaar toch niet algemeen aanvaard.
Wij kunnen heel erg ingebakken zijn in een subcultuur, maar dat is niet alles wat je bent.
Wij zijn velen
Wij zijn velen: het is een bekend citaat van de Vlaamse betreurde filosofe Patricia De Martelaere. Wij hebben meerdere identiteiten. En dus is het ook ergens logisch dat je voer voor die verschillende identiteiten uit verschillende potjes haalt.
Antons weg
"Er is zoveel in de aanbieding," besluit Anton. "Het is mooi om te zoeken en te dromen. "
Als je nog 20 jaar te leven hebt en je hebt het allemaal al gevonden, dan is het toch leeg? Net de zoektocht is leuk."
