Naema Tahir groeide op in Nederland als dochter van Pakistaanse ouders. Als juriste werkte ze in het verleden voor internationale instellingen. Ze maakte vooral naam als columniste en schrijfster van boeken als ‘Een moslima ontsluiert” en “Gesluierde vrijheid”. Nederlands was pas de vierde taal die ze leerde na Punjabi, Engels en klassiek Arabisch. 

Na 34 jaar wonen in Nederland blijft Tahir kampen met de moeilijke taal Nederlands. Nederlands is zo lastig om leren dat als het niet je moedertaal is, je fouten blijft maken. In haar veelbesproken column in Trouw schrijft ze: “Het is het lot van ons allochtonen. Wij blijven maar fouten maken. Vooral de laatste 5 procent van het Nederlands zijn het moeilijkst”, schrijft Tahir. En die 5 procent draait vooral rond het onzijdige lidwoord “het”. “Het” boek wordt “de” boek. “De” kerstboom wordt dan 'het' kerstboom. “De” oliebol wordt 'het' oliebol. Ach ach! Er is ook geen peil op te trekken. De vork, de lepel, maar het mes! Waar slaat dat op? Verreweg de meeste woorden hebben “de” als lidwoord. Dus zo'n grote ingreep is 'het' niet.”

Tahir plakte een provocerende titel boven haar stukje in Trouw: “Schrap “het” uit onze taal, dat is goed voor de integratie”. En dat was meteen goed voor boze reacties. “Het was absoluut ironisch bedoeld”, vertelt de schrijfster. “Ik wil helemaal niet af van het woord “het”. Ik wil voor iedereen nog eens benadrukken hoe moeilijk het leren van een vreemde taal kan zijn. En voor het Nederlands gaat het dan vaak om lidwoorden. Ik blijf er mee worstelen, zelfs nu ik bijna 50 ben. Ik vind het nog steeds vervelend. Ik blijf maar twijfelen of het “de” of “het” is. Nederlands is zo een mooie en beheerste taal, met een mooi ritme.”

“Je wil zelfvertrouwen hebben in een taal, in een gesprek, tijdens een vergadering. Ik kan van slag geraken als ik een fout maak. Het is existentieel als je niet goed uit je woorden kan komen terwijl je dat echt wil. Dit is de tragiek van het migrant zijn. Als ik een vork neem, wil ik automatisch weten of het “de” vork is of “het” vork. Maar ik vrees dat ik nooit meer de 100% Nederlands kan halen.”

Naema Tahir verwijt de autochtone bevolking helemaal niets. “De reacties op fouten zijn er vaak van ontroering. Ik word zelden gecorrigeerd door echte Nederlandstaligen. Maar besef dat mensen die nieuw zijn in het land meestal willen laten zien dat ze hun best doen. En dat ze bij het maken van fouten vrezen uit te stralen dat ze niet genoeg hun best hebben gedaan.”

Tahir voegt er tenslotte nog eentje aan toe. Na het schrappen van het lidwoord “het” mag ook “dat” verdwijnen. Zo is het verschil tussen “die” en “dat” meteen opgelost.

Wat de schrijfster bovendien niet weet. In het “cités” uit Belgisch Limburg wordt zonder schroom gesproken over “de” meisje en “de” huis.