Brexitwoordenboek: de meest gebruikte termen helder uitgelegd

Het Verenigd Koninkrijk heeft beslist om uit de Europese Unie te stappen. Dat wordt de brexit genoemd, een samentrekking van de Engelse woorden British en exit.

Maar de Britten waren niet eerst. Lang voor van een brexit sprake was, had iedereen de mond vol van een grexit. In 2012 had Griekenland zulke hoge schulden dat de andere landen van de Europese Unie moesten bijspringen om te voorkomen dat het land failliet zou gaan. Een mogelijk scenario was toen dat Griekenland uit de eurozone zou stappen: de grexit. Dat is uiteindelijk niet gebeurd.

Na de grexit en de brexit was het hek van de dam. Elk land of elke regio die uit een of andere unie of federale staat wilde stappen, kreeg een eigen exit-term: italexit, frexit, nexit, enzovoort.

En er kwam geen einde aan de taalspelletjes, want het woord brexit leidde op zich tot een hele reeks andere nieuwe woorden, vooral in het Engels:

braccident (een brexit die op een mislukking eindigt),
brecession (een recessie als gevolg van de brexit),
bregret (spijt bij mensen die voor een brexit hebben gestemd zonder er de gevolgen van in te zien),
brexodus (vertrek van bedrijven en mensen uit het Verenigd Koninkrijk als gevolg van de brexit),
...

Het zogenoemde brexitreferendum vond plaats op 23 juni 2016. De Britse regering – toen nog onder leiding van premier David Cameron – legde de Britse bevolking toen de volgende vraag voor: Moet het Verenigd Koninkrijk lid blijven van de Europese Unie of de Europese Unie verlaten? De Britten hadden de keuze uit remain of leave, in de Unie blijven of eruit stappen. Een nipte meerderheid van 52 procent koos ervoor om uit de Europese Unie te stappen. De resultaten verschilden van regio tot regio. Zo koos een grote meerderheid van de Schotten ervoor om in de Unie te blijven. Ook Londen stemde hoofdzakelijk tegen de brexit. In Engeland en Wales lagen de resultaten dicht bij elkaar, met een nipte meerderheid voor de brexit.

Brexit Day (of B-Day) was de dag dat het Verenigd Koninkrijk officieel uit de Europese Unie zou stappen. Dat moest normaal gezien gebeuren op 29 maart 2019, om middernacht (Belgische tijd). Hoe die datum bepaald wordt? In Artikel 50 van het Verdrag van de Europese Unie staat dat een land, als het officieel aan de EU te kennen geeft dat het uit de Unie wil stappen, dat exact twee jaar later moet doen. Het is de toenmalige Britse premier Theresa May die Brexit Day heeft vastgelegd, want zij heeft op 29 maart 2017 in een officiële brief aan de Europese Raad bekendgemaakt dat het Verenigd Koninkrijk uit de Unie zal stappen.

Intussen ligt 29 maart 2019 al maanden achter ons en is er van een brexit nog geen sprake. De Britten hebben al twee keer uitstel gevraagd en gekregen. Nieuwe deadline: 31 oktober 2019. Maar mogelijk volgt er opnieuw uitstel.

Stapt Groot-Brittannië uit de Europese Unie? Of het Verenigd Koninkrijk? Of Engeland? En wat is het verschil? Het Verenigd Koninkrijk is lid van de Europese Unie en stapt er dus ook uit als het Verenigd Koninkrijk. Dat wil zeggen dat niet alleen Engeland uit de Unie stapt, maar ook Schotland, Wales en Noord-Ierland. Het Verenigd Koninkrijk bestaat namelijk uit die vier gebieden (zie kaart). Met Groot-Brittannië wordt enkel het rechtse eiland op de kaart bedoeld, dat bestaat uit Engeland, Schotland en Wales. Het Verenigd Koninkrijk is dus Groot-Brittannië plus Noord-Ierland. De vier gebieden van het Verenigd Koninkrijk stemden tijdens het brexitreferendum overigens niet allemaal eensgezind voor de brexit. Een grote meerderheid van de Schotten wilde liever in de EU blijven. In Wales en Engeland lagen de voor- en tegenstemmen vrij dicht bij elkaar: een nipte meerderheid wilde de EU verlaten, net zoals in het hele Verenigd Koninkrijk dus.

Een brexiteer is een inwoner/politicus van het Verenigd Koninkrijk die wil dat zijn land uit de Europese Unie stapt. In de Britse pers wordt ook wel eens het woord brexiter gebruikt. Een inwoner/politicus die wil dat het VK in de Unie blijft, wordt dan weer een remainer genoemd, of ook steeds vaker een bremainer (een samentrekking van Britain en remainer).

Een remainer is een inwoner/politicus van het Verenigd Koninkrijk die wil dat zijn land in de Europese Unie blijft. Remainers worden ook wel eens bremainers genoemd (een samentrekking van Britain en remainer). Een inwoner/politicus die wil dat het VK uit de Unie stapt, wordt dan weer een leaver genoemd. Of ook wel een brexiteer of brexiter.

De woorden remainer en leaver zijn een gevolg van het referendum dat het VK op 23 juni 2016 heeft gehouden. Tijdens dat referendum kregen de Britten de keuze tussen “Remain a member of the European Union” en “Leave the European Union”; moet het VK een lid blijven van de Unie of uit de Unie stappen? Zij die voor remain kozen werden remainers genoemd, de anderen leavers.

Een leaver is een inwoner/politicus van het Verenigd Koninkrijk die wil dat zijn land uit de Europese Unie stapt. Leavers worden ook wel eens brexiteers of brexiters genoemd. Een inwoner/politicus die wil dat het VK in de Unie blijft, wordt dan weer een remainer genoemd. Of ook wel een bremainer (een samentrekking van Britain en remainer).

De woorden remainer en leaver zijn een gevolg van het referendum dat het VK op 23 juni 2016 heeft gehouden. Tijdens dat referendum kregen de Britten de keuze tussen “Remain a member of the European Union” en “Leave the European Union”; moet het VK lid blijven van de Unie of uit de Unie stappen? Zij die voor remain kozen, werden remainers genoemd, de anderen leavers.

In Artikel 50 van het zogeheten Verdrag betreffende de Europese Unie staat beschreven hoe een land uit de Europese Unie kan stappen. Om de procedure op te starten, moet een land dat uit de Unie wil stappen, dat officieel laten weten aan de Europese Raad. Dat zijn de staatshoofden en regeringsleiders van de EU-landen. Voorzitter van de Raad is de “Europese president”, tot 1 november is dat Donald Tusk. Daarna volgt de Belg Charles Michel hem op.

De Britse regering stuurde op 29 maart 2017 een brief naar de Europese Raad, waarin ze bekendmaakte dat het Verenigd Koninkrijk uit de EU wil stappen. Twee jaar na die datum had het Verenigd Koninkrijk uit de EU moeten stappen: op 29 maart 2019 dus. In die twee jaar kregen het VK en de EU de tijd om een withdrawal agreement of terugtrekkingsakkoord te sluiten. In dat akkoord wordt bepaald onder welke voorwaarden het VK uit de Unie zal stappen. Maar intussen hebben de Britten al twee keer uitstel gevraagd, omdat het terugtrekkingsakkoord niet door het Britse parlement is geraakt. Of de Britten ooit op basis van dit akkoord, op basis van een ander akkoord of gewoon zonder akkoord uit de Unie zullen stappen, is momenteel niet te voorspellen.

Het withdrawal agreement of terugtrekkingsakkoord is een akkoord tussen de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk dat bepaalt onder welke voorwaarden het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie zal stappen en hoe de overgangsperiode zal verlopen. Het gaat dan bijvoorbeeld over de rechten van de burgers (zowel Europeanen in het VK als Britten in de EU), het geld dat het VK nog moet betalen aan de Unie, de grens tussen Ierland en Noord-Ierland en een hele hoop andere zaken zoals intellectuele eigendom en juridische en administratieve regels. De afspraken in dat akkoord moesten in principe in werking treden op 29 maart 2019, op de dag dat het VK uit de EU zou stappen. Maar de brexit is intussen al twee keer uitgesteld en het is absoluut onzeker of er ooit een brexit op basis van dit of een ander akkoord zal plaatsvinden.

Het terugtrekkingsakkoord moest zowel door het Europees Parlement als door het Britse parlement goedgekeurd worden. Dat laatste is tot nog toe niet gelukt. Een meerderheid van de Britse parlementsleden keurt het akkoord af, onder meer wegens de backstop-bepaling die erin opgenomen is.

Het terugtrekkingsakkoord bepaalt niet hoe de toekomstige relatie tussen het VK en de Unie eruit zal zien na de overgangsperiode. Die wordt neergeschreven in de politieke verklaring, waarover nog onderhandeld moet worden.

De political declaration of politieke verklaring is niet hetzelfde als het terugtrekkingsakkoord. Het terugtrekkingsakkoord is om te beginnen een juridisch bindend document, de politieke verklaring is dat niet. Het terugtrekkingsakkoord bepaalt hoe het VK uit de Unie zal stappen en welke regels gelden tijdens de overgangsperiode. In de politieke verklaring wordt de toekomstige relatie tussen de EU en het VK na de overgangsperiode vastgelegd, maar dan alleen in grote lijnen. Hoe zullen ze bijvoorbeeld samenwerken op het vlak van economie, politiek of veiligheid? Die afspraken gaan pas in als het VK officieel een derde land is geworden en dus geen deel meer uitmaakt van de Europese Unie. Eind vorig jaar werd al een kladversie van de politieke verklaring bekendgemaakt. Maar de echte onderhandelingen over de inhoud ervan starten pas als de brexit een feit is. En dat alleen als er een brexit mét akkoord plaatsvindt.

En tot slot: het terugtrekkingsakkoord is 585 bladzijden lang; de (voorlopige) politieke verklaring telt slechts 26 bladzijden.

Met een derde land wordt een land bedoeld dat geen lid is van de Europese Unie. Op dit moment is het Verenigd Koninkrijk vooralsnog een lidstaat van de Europese Unie. Als het ooit effectief uit de Unie stapt, wordt het Verenigd Koninkrijk een derde land.

Een zachte brexit houdt in dat het Verenigd Koninkrijk wel uit de Europese Unie stapt, maar op een of andere manier toch een deel van de interne Europese markt blijft. Het VK zou dan bijvoorbeeld geen vrij verkeer van goederen meer toelaten, maar wel van personen. Of omgekeerd. Het VK zou dan voor dat ene deel nog steeds de Europese regels moeten volgen. Bij een zachte brexit zou het VK mogelijk ook geen eigen handelsakkoorden kunnen sluiten. Een zachte brexit zou in principe in alle mogelijke gradaties kunnen bestaan, afhankelijk van hoe hard het VK de banden met de Unie wil doorknippen.

Veel mensen verwarren een harde brexit wel eens met een “no-dealbrexit”, maar eigenlijk gaat het om twee verschillende begrippen. Een harde brexit houdt in dat het Verenigd Koninkrijk na de overgangsperiode volledig uit de interne Europese markt stapt. Het VK krijgt daardoor alle controle over het verkeer van personen, goederen, kapitaal en diensten. Het zal dan ook zelf handelsakkoorden kunnen sluiten met andere landen of handelsblokken. Het terugtrekkingsakkoord dat de Britse premier May met de Europese Unie heeft gesloten, schuift zo’n harde brexit naar voren. Bij een no-dealbrexit is er helemaal geen terugtrekkingsakkoord.

Veel mensen verwarren een “no-dealbrexit” weleens met een harde brexit, maar eigenlijk gaat het om twee verschillende begrippen. Een harde brexit houdt in dat het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie afspreken dat het VK volledig uit de interne Europese markt stapt. Er bestaan dus zekere afspraken over hoe het verder moet na de brexit. Bij een no-dealbrexit is er van een akkoord helemaal geen sprake. In dat scenario verbreekt het VK van de ene dag op de andere alle banden met de Unie. Alles wat in het terugtrekkingsakkoord is afgesproken, is dan ook niet meer geldig. Bij een no-dealbrexit vrezen sommigen voor een totale chaos.

De overgangsperiode is de periode die zou beginnen nadat het VK mét een terugtrekkingsakkoord uit de Unie is gestapt. Aanvankelijk zou die 21 maanden duren, maar door het uitstel van de brexit is niet duidelijk hoelang die overgangsperiode nog zou moeten duren. Als er al een brexit met een akkoord plaatsvindt, want dat akkoord is nooit door het Britse parlement geraakt en er is voorlopig weinig zicht op een nieuw of aangepast akkoord. Komt er wel zo'n overgangsperiode, dan is het VK tijdens die periode officieel geen lid meer van de Europese Unie. Britse ministers zullen dus niet meer deelnemen aan Europese ministerraden en zullen dus ook niets meer te zeggen hebben over het Europese beleid. Er zullen ook geen Britten meer in het Europees Parlement zitten. Het VK zal zich tijdens de overgangsperiode wel nog aan alle oude en nieuwe Europese wetten en regels moeten blijven houden. Het Verenigd Koninkrijk zal in die periode ook blijven bijdragen aan het Europese budget.

De overgangsperiode is bedacht om zekerheid te bieden aan de bedrijfswereld dat er voor hen gedurende 21 maanden na de brexit niets verandert. Er zullen in die maanden bijvoorbeeld ook geen douanecontroles zijn. Het is de bedoeling dat het VK tijdens die overgangsperiode onderhandelingen begint met landen buiten de EU (als het VK uit de douane-unie stapt tenminste) over nieuwe handelsakkoorden. Maar die kunnen pas in werking treden na de overgangsperiode.

Belangrijk: als het terugtrekkingsakkoord tussen de toenmalige premier May en de EU of een ander akkoord niet wordt goedgekeurd door het Britse parlement, vervalt ook deze overgangsperiode. Dan is er sprake van een “no-dealbrexit”, waarbij het VK zonder afspraken uit de EU stapt.

De “backstop” is momenteel het grootste punt van discussie tussen het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie. Het is een onderdeel van het terugtrekkingsakkoord dat de toenmalige Britse premier Theresa May met de EU heeft gesloten en gaat over de grens tussen de republiek Ierland (een onafhankelijk Europees land) en Noord-Ierland (een deel van het Verenigd Koninkrijk). Als het Verenigd Koninkrijk uit de EU stapt, wordt die grens een buitengrens van de Unie. Stapt het VK ook volledig uit de interne Europese markt (waarin er een vrij verkeer is van goederen en personen), dan zouden er opnieuw douanecontroles moeten komen tussen Ierland en Noord-Ierland.

De backstop-regeling in het terugtrekkingsakkoord bepaalt dat als er na de overgangsperiode nog geen handelsakkoord is tussen het VK en de EU, het VK en de EU voor een onbepaalde tijd één douanegebied zullen blijven vormen en de grens tussen Ierland en Noord-Ierland dus open blijft. Veel Ieren en (katholieke) Noord-Ieren zijn daar voorstander van. Maar veel leden van de Conservatieve regeringspartij zijn tegen die backstop-regeling. Zij willen een harde brexit, wat betekent dat ze volledig uit de eengemaakte Europese markt stappen en dus ook uit de douane-unie. Op die manier zouden de Britten ook eigen handelsakkoorden kunnen sluiten met andere landen. Dit meningsverschil leidde ertoe dat het terugtrekkingsakkoord dat May met de EU sloot, nog steeds niet is goedgekeurd door het Britse parlement.

Het Goedevrijdagakkoord werd ondertekend in 1998. Het is een akkoord tussen Noord-Ierse katholieken en Noord-Ierse protestanten. Die twee kampen vochten dertig jaar lang een burgeroorlog uit (de zogenoemde Troubles). De Noord-Ierse katholieken wilden dat Noord-Ierland een deel van de republiek Ierland zou worden. De protestanten wilden dat Noord-Ierland een deel van het Verenigd Koninkrijk zou blijven.
Het Goedevrijdagakkoord verplichtte de milities aan beide kampen om zich te ontwapenen. De Britse soldaten patrouilleerden ook niet langer in de Noord-Ierse straten én er kwam een deelstaatregering in Noord-Ierland, waarin protestanten en katholieken zitten. De grens tussen Noord-Ierland en Ierland ging open en verdween geleidelijk aan helemaal. Sinds het Goedevrijdagakkoord heerst er een fragiele vrede in Noord-Ierland.

De landen van de Europese Unie vormen sinds 1968 een douane-unie. Vroeger moest België rechten betalen als het bijvoorbeeld kaas uit Frankrijk invoerde, in een douane-unie hoeft dat niet meer. Ook de douanecontroles tussen de verschillende EU-landen zijn afgeschaft. Voor de invoer van buiten de Europese Unie (bijvoorbeeld uit de VS of China) heeft de EU gemeenschappelijke douanetarieven: die zijn overal hetzelfde, of de goederen nu via de haven van Antwerpen of Rotterdam of de luchthaven van Zaventem of Frankfurt de Unie binnenkomen. Het land waar de goederen binnenkomen, ontvangt het geld en stort dat door naar de Europese Unie.

De Europese douane-unie kan als geheel een nieuwe douane-unie vormen met een land buiten de Unie, zoals het geval is met Turkije (zie kaart). De douane-unie met Turkije is wel beperkt tot industriële goederen. Hierop hoeven EU-lidstaten dus geen invoerrechten te betalen.

Een douane-unie kan ook handelsakkoorden sluiten met landen buiten de Unie. De afzonderlijke lidstaten kunnen dat niet. De Britse regering wil om die reden uit de Europese douane-unie stappen, om zo zelf handelsakkoorden te kunnen sluiten. Uit de douane-unie stappen heeft wel als gevolg dat er opnieuw invoerrechten betaald zullen moeten worden op enerzijds Britse en anderzijds Europese producten. En er zullen dus ook opnieuw douanecontroles moeten komen aan de grens tussen het VK en de landen van de EU.

Een harde grens is een grens tussen twee landen waar grenscontroles plaatsvinden. Controles op de identiteit van mensen, maar ook op goederen en kapitaal bijvoorbeeld. De landen van de Europese Unie vormen een douane-unie, waardoor die controles wegvallen en er dus geen harde grens meer is. Als het Verenigd Koninkrijk uit de Unie en dus ook uit de douane-unie stapt, wordt de buitengrens van het VK een harde grens. De term komt dezer dagen vooral voor in de discussie over de grens tussen Ierland en Noord-Ierland (een deel van het Verenigd Koninkrijk) en de zogenoemde backstop. Veel voorstanders van de brexit willen dat die grens een harde grens wordt, want ze beschouwen het Verenigd Koninkrijk als één geheel, waar Noord-Ierland niet van kan afwijken. Tegenstanders zeggen dan weer dat een harde grens tussen Noord-Ierland en Ierland tegen de geest van het Goedevrijdagakkoord is en de fragiele vrede in Noord-Ierland in gevaar kan brengen.

Alle landen van de Europese Unie vormen samen de interne markt. In die grote ruimte moet er in principe vrij verkeer van goederen, diensten, werknemers en kapitaal zijn. Lidstaten mogen zelf geen wetten maken die dat vrije verkeer belemmeren. Europese regels zorgen ervoor dat er geen concurrentievervalsing kan zijn tussen bedrijven van verschillende lidstaten. De interne markt is nog lang niet af. Er bestaan nog altijd veel belemmeringen.

De Britse regering wil na de brexit geen deel meer uitmaken van die interne markt. Ze wil eigen regels kunnen maken en niet meer gebonden zijn aan de gezamenlijke Europese regels.

Een vrijhandelsakkoord is een akkoord tussen landen of handelsblokken. In zo’n akkoord worden bijvoorbeeld afspraken gemaakt over de invoerrechten op producten. Landen die een vrijhandelsakkoord hebben afgesloten, betalen dan bijvoorbeeld geen invoerrechten meer op een hele reeks producten die ze uit het andere land invoeren en omgekeerd.

Lidstaten van de Europese Unie kunnen zelf geen vrijhandelsakkoorden sluiten met andere landen. Ze doen dat in blok, als de Europese Unie dus. Zo sloot de EU recent een vrijhandelsverdrag met Canada (het CETA) en onderhandelt het met de VS over het TTIP-verdrag. Het Verenigd Koninkrijk wil na de brexit zelf zulke handelsakkoorden kunnen sluiten en dus niet meer gebonden zijn aan die gezamenlijke onderhandelingen. Het VK zal in dat geval na de brexit ook een vrijhandelsakkoord met de EU moeten sluiten.

De Benn Act (in het Nederlands de wet-Benn) is een Britse wet die begin september 2019 werd goedgekeurd door het Britse parlement. De wet moet voorkomen dat het Verenigd Koninkrijk op 31 oktober 2019 zonder een uitstapakkoord met de Europese Unie uit die Europese Unie stapt. Concreet bepaalt de wet dat de Britse regering tegen 19 oktober ofwel zo’n uitstapakkoord door het Britse parlement moet laten goedkeuren, ofwel een meerderheid in het parlement achter een no-dealbrexit moet krijgen. Lukt dat niet, dan verplicht de wet de Britse premier om opnieuw uitstel voor de brexit te vragen aan de Europese Unie. In de wet is ook een datum opgenomen: dat uitstel zou tot 31 januari 2020 moeten zijn.

In de Britse politiek wordt ook vaak de naam “Surrender Act” gebruikt, een term die gelanceerd is door de Britse premier Boris Johnson en zijn regering. Zij zijn van mening dat het parlement, door de wet goed te keuren, de onderhandelingspositie van de Britse regering heeft verzwakt. Het parlement heeft zich, in de ogen van de regering, “overgegeven” aan Europa.

“People versus parliament” (het volk tegen het parlement) is zowat de samenvatting van de retoriek van de Britse premier Boris Johnson als het over de verhouding parlement-regering gaat. Volgens Johnson wil zijn regering uitvoeren wat het volk tijdens een referendum heeft beslist (namelijk uit de Europese Unie stappen) en probeert het Britse parlement dat te voorkomen. Johnson en zijn regering zijn met andere woorden – volgens Johnson – de échte vertegenwoordigers van het volk en niet het verkozen parlement.

Het begrip meaningful vote werd opgenomen in het terugtrekkingsakkoord tussen het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie en bepaalt dat een brexitakkoord tussen de Britse regering en de Europese Unie altijd door het Britse parlement goedgekeurd moet worden. Het Britse parlement krijgt dus een meaningful vote over dat akkoord, een beslissende stem. Het geeft het Britse parlement met andere woorden meer controle over hoe het Verenigd Koninkrijk uit de EU zal stappen. Die beslissende stem stond aanvankelijk niet in het terugtrekkingsakkoord. Ze is er aan toegevoegd nadat Britse rechters beslist hadden dat het parlement het laatste woord zou moeten krijgen.

Bij uitbreiding wordt de term meaningful vote ook gebruikt voor het moment waarop het Britse parlement over het terugtrekkingsakkoord in zijn geheel stemt. Dat is al een paar keer gebeurd in het begin van 2019. Een overgrote meerderheid stemde toen tegen het akkoord. Een van de redenen waarom de brexit nog steeds niet heeft plaatsgevonden.

The People’s Vote is een campagne in het Verenigd Koninkrijk die pleit voor een tweede referendum over de brexit. Tijdens het eerste referendum op 23 juni 2016 koos een nipte meerderheid van de kiezers ervoor om uit de Europese Unie te stappen. Verschillende parlementsleden uit alle Britse politieke partijen steunen de campagne voor een tweede referendum, waarbij dus opnieuw aan de Brits bevolking gevraagd zou worden of ze al dan niet uit de EU wil stappen. Ook bekende Britten en ex-politici zoals Nick Clegg en Tony Blair pleiten voor een tweede referendum. Maar voor zo’n referendum is er een meerderheid nodig in het Britse parlement en die is er (nog) niet.

Prorogation is de officiële Engelse term voor de opschorting van het Britse parlement. Dat gebeurt meestal na de zomervakantie. Nadat het parlement na de vakantie opnieuw aan het werk is gegaan, worden de zittingen en stemmingen even opgeschort om de regering de tijd te geven de jaarlijkse regeerverklaring voor te bereiden – de zogenoemde Queen’s Speech. De Britse premier Boris Johnson, sinds 24 juli 2019 aan de macht, besliste echter eind augustus om het parlement vanaf de tweede week van september 5 weken lang te schorsen, veel langer dan gewoonlijk. Johnson houdt vol dat die beslissing niets met de brexitdeadline van 31 oktober te maken heeft, maar bijna niemand hecht daar geloof aan. De beslissing lokte dan ook heel wat kritiek uit, volgens sommigen is ze tegen de wet.

Elke lidstaat van de Europese Unie draagt bij aan de Europese begroting, maar krijgt ook geld van de Unie terug. Het Verenigd Koninkrijk is een zogenoemde netto-betaler binnen de Europese Unie. Dat betekent dat het land elk jaar meer geld aan de Europese Unie geeft, dan het terugkrijgt in de vorm van Europese subsidies (voor bijvoorbeeld landbouwers, bedrijven en studenten). Omdat de Europese begroting al in 2013 werd vastgelegd (voor de periode 2014-2020), dreigde het vertrek van het VK uit de EU een gat te slaan in die begroting. In het terugtrekkingsakkoord tussen de EU en het VK is daarom vastgelegd welke zaken de Britten na de brexit nog zullen moeten betalen. Een exact bedrag werd nooit genoemd, maar het zou om ongeveer 45 miljard euro gaan.

De European Research Group (ERC) is een groep van zo’n zeventig leden binnen de Conservatieve regeringspartij die voorstander zijn van de brexit. Ze willen ook dat het Verenigd Koninkrijk na de brexit zo min mogelijk afhankelijk is van de Europese Unie en zelf in alle vrijheid handel kan drijven. De leden van de ERC hebben zich ook heel fel tegen de backstop-regeling gekant en om die reden tegen het terugtrekkingsakkoord tussen toenmalig premier May en de Europese Unie gestemd. Bekende leden van de ERC zijn Jacob Rees-Mogg, huidig premier Boris Johnson en de voormalige brexitminister David Davies.

The Independent Group is een groep van Britse parlementsleden die uit respectievelijk Labour (een sociaaldemocratische partij en de grootste oppositiepartij) en de Conservatieve Partij zijn gestapt. Ze zitten nu als een onafhankelijke groep in het Britse parlement. Op 18 februari maakten zeven Labour-leden bekend dat ze uit de partij stapten, omdat ze het antisemitisme in de partij niet langer dulden, maar ook omdat ze vonden dat de leiding van hun partij niet genoeg aandrong op een tweede referendum over de brexit. Zelf zijn ze tegen een brexit. Enkele dagen later sloten een achtste parlementslid van Labour en drie parlementsleden van de Conservatieve partij zich bij hen aan. Ook zij zijn tegen een brexit.

The City is een zakenwijk in Londen waar veel grote internationale banken hun hoofdkantoor hebben. Het is het financiële hart van het Verenigd Koninkrijk en op dit moment ook het financiële hart van de Europese Unie. Na het brexitreferendum vreesden het bedrijfsleven en de politiek dat heel wat banken en bedrijven het Verenigd Koninkrijk zouden verlaten. Een aantal internationale banken openden intussen inderdaad een vestiging op het Europese vasteland. Maar er was na het referendum sprake van een mogelijk verlies van 5.000 tot 10.000 banen in de financiële sector. Voorlopig lijkt dat nogal mee te vallen. Volgens een schatting van het persbureau Reuters zijn er in de eerste twee jaar na het referendum 630 banen verdwenen in de financiële sector. Hoe erg the City uiteindelijk zal lijden onder de brexit, zal pas duidelijk worden als afgesproken is hoe de handelsrelatie tussen het VK en de EU er na de brexit zal uitzien.