Huwelijksaanzoek, reünie met beste vriendin of start van een carrière: dit zijn uw verhalen over de Notre-Dame

Voor het vak International Business Law in het derde jaar Rechtspraktijk aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen gingen we 2 dagen op studiereis naar Parijs om enkele internationale instellingen te bezoeken. Mijn mama en ik beslisten om er nog een weekendje Parijs achter te plakken. We boekten een hotel en ik ontmoette haar daar nadat mijn klasgenoten terug richting Antwerpen vertrokken waren.

Mijn beste vriendin zat op dat moment op erasmus in Poitiers. Een paar weken voordien besloot ze om gebruik te maken van de korting die ze had op TGV-tickets en een dag Parijs te ontdekken samen met mij en mijn mama. We pikten haar op in het station van Paris Montparnasse en zetten met de metro koers naar de Notre-Dame. Het was een prachtige ochtend: het vroor, maar de zon legde een prachtige gloed over deze statige kathedraal.

Daar, op het plein voor de kathedraal babbelden we bij over haar erasmusavontuur, de plannen voor mijn stage in het voorjaar van 2017 en konden we mekaar terug vastpakken. We bezochten de kathedraal en in de namiddag bezochten we het Louvre. De Notre-Dame zal voor mij altijd de plaats blijven van deze reunië met mijn beste vriendin, een vriendschap die net zoals de kathedraal oorlogen, revoluties en rampen zal overleven. Fluctuat nec mergitur.

Wij waren deze zomer met onze twee kindjes van toen 5 en 7 jaar op vakantie in Parijs gedurende een vijftal dagen. Onze oudste zoon Pepijn verjaart op 14 juli, een belangrijke dag voor de Fransen. En net rond die dag waren wij in Parijs. Tijdens onze ontdekkingstocht door de stad hebben we ook halt gehouden aan de Notre-Dame. Na even aan te schuiven hebben we dan een bezoek gebracht aan de majestueuze kathedraal. Tijdens het wachten heeft Pepijn met zijn fototoestel zelf deze foto genomen van de Notre-Dame.

Zoals zovelen hebben we binnenin een kaarsje aangestoken, een kaarsje/lichtje dat voor ons allemaal en iedereen die ons dierbaar is geluk zou brengen. Zovele kaarsjes worden daar dagelijks aangestoken en samen vormen ze een hoopvolle gloed en een moment van rust en bezinning in de gigantische kathedraal. We zijn er het hart van in dat net vuur in enkele uren tijd dit monument, deze plaats van rust in een drukke wereld, kan verwoesten.

Ik ben zot van Parijs. Mijn papa begreep dat niet zo. Hij vroeg me: "toon me Parijs" en we zijn er met zijn tweetjes heengegaan. Het is voor mij een herinnering die ik altijd zal koesteren.

De Notre-Dame is een imposante, maar aangename kerk om te vertoeven. Een ode aan Maria, een erfgoed met zoveel geschiedenis. Jammer dat ze zo gehavend is. Als ze die heropbouwen met geld vanuit heel Europa, is dat iets dat ons voor eeuwig zal verbinden.

Mijn vriend en ik zijn een koppel geworden in Parijs, waar hij toen woonde en werkte. Het is daardoor zo'n beetje "onze" stad geworden en ook na zijn terugkeer naar België zijn we er nog vaak op citytrip geweest. Exact 1 jaar geleden, op 16 april 2018, keken we voor het laatst naar de Notre-Dame, vanop het dak van het Institut du monde arabe.

Talloze keren zijn we er voorbij gewandeld tijdens onze bezoeken aan Parijs, meestal op weg van of naar ergens anders. Gewoon, cru gezegd, een deel van het decor - een gebouw dat je al lang geleden had bezocht, dat er al eeuwenlang stond en dat er ook nog eeuwen zou blijven staan. Je hoort en leest soms over kerken en kathedralen die ooit (deels) verwoest zijn en daarna heropgebouwd, maar dat waren altijd verhalen uit het verleden. Dit is helaas een verhaal dat we zelf gaan kunnen vertellen en dat voelt heel onwezenlijk aan...

Zoals waarschijnlijk vele collega's in Vlaanderen heb ik als leerkracht Frans gedurende tientallen jaren mijn 6e-jaars studenten meegenomen op 4-daagse naar Parijs. Een bezoek aan de Cathédrale Notre-Dame was uiteraard een verplicht item, maar dat telkens weer bij het buitenkomen ervaren werd als een unieke verrijking, ook bij de grootste sceptici onder hen. Het heeft me telkens gemotiveerd om die mooie, rijke geschiedkundige cultuur te blijven doorgeven aan onze jongeren. Moge de Notre-Dame gauw herrijzen om door de volgende eeuwen heen de stevige getuige te blijven van onze Europese cultuur!

Ik speelde op zaterdag 26 januari laatstleden een orgelconcert in de Notre-Dame in Parijs. Als organist-titularis van de Vlaamse "Notre-Dame"-kathedraal in Antwerpen gaan mijn gedachten uit naar mijn collega's in Parijs. Het is een van de mooiste orgels ter wereld!

In drie dagen tijd fietsten mijn man en ik van Hoegaarden naar Parijs. De dag voor de aankomst van de Tour de France, op 23 juli, kwamen we aan. Het was een prachtige trip en de Notre-Dame was ons eindpunt. Het hart van Parijs.

Een bezoek aan Parijs is voor mij niet compleet zonder een bezoek aan de Eiffeltoren en aan de Notre-Dame. Ik heb al vaak voor het bouwwerk gestaan en gekeken naar de prachtige details: de gotische bogen aan de ingang, de waterspuwers, het rosas... Parijs is niet ver. Ik denk dat ik er in mijn leven zeker al 20 keer ben geweest. Op een bepaald moment voel je je er thuis, maar toch blijf je je verwonderen. Frankrijk draagt een ongelooflijke geschiedenis met zich mee. Het is ook onze geschiedenis. Hopelijk kan dit stukje in ere worden hersteld.

Mijn vrouw en ik zijn getrouwd op 28-02-2017, maar enkel voor de wet. Aangezien ik met haar nog wil trouwen voor de kerk, leek het me ook passend om haar ten huwelijk te vragen voor een kerk. Deze kerk. De Notre Dame. Uiteraard zei ze 'ja' en deze foto werd nog geen 5 minuten nadien genomen.

Exact 8 jaar geleden, ik was toen net geen 19 jaar en eerstejaarsstudent conservatie-restauratie, werd ik tijdens een citytrip met de familie verliefd op deze prachtige vieringtoren, de (neo)gotiek en monumentenzorg in het algemeen. Het gebouw ademt door zijn turbulente geschiedenis met onder andere een grote neogotische restauratiecampagne door Viollet-le-Duc in de 19e eeuw één en al erfgoedzorg.

De Notre-Dame was mijn eerste bewuste ervaring van monumentenzorg avant la lettre, het startschot van mijn huidige professionele carrière. Nu, 8 jaar later, zorg ik als monumentenwachtster dagelijks voor ons eigen patrimonium. Ik kan me niet eens voorstellen dat 'onze' Onze-Lieve-Vrouwekathedraal plots in vlammen zou opgaan...

Voor het schrijven van mijn reisgids "100 x Parijs" resideerde ik bijna twee jaar in Parijs. Tijdens voordrachten die ik geef over de lichtstad laat ik een foto zien van het linker- en rechter-roosvenster en vraag om het verschil tussen beide glas-in-loodramen te ontdekken. Hebben zij de brand overleefd?

Als start voor een wandeling door het oudste deel van Parijs is het parvis voor de Notre-Dame een ideale plaats. Deze oude Dame is als een oma die je met respect, telkens je in Parijs bent, even gaat groeten. Vorige week was er een gratis avondconcert (orgel). Ik was te moe om er nog heen te gaan, ik vergeef me nooit die laksheid.

In februari 2018 bezocht ik Parijs voor de derde keer. Deze keer gingen we niet de typische bezienswaardigheden bezoeken, maar jammer genoeg sneeuwde het en waren vele monumenten niet toegankelijk. Normaal gezien gingen we naar Père-Lachaise maar door te groot slipgevaar (door de sneeuw) was een bezoek niet mogelijk. Uiteindelijk maakten we een wandeling door hartje Parijs en besloten we om toch nog eens de Notre-Dame te gaan bezoeken, deze keer ook binnenin. Wat ben ik blij dat het toen sneeuwde en ik de Notre-Dame nog in al zijn glorie heb kunnen aanschouwen.

Samen met de kindjes voor de eerste keer een citytrip naar Parijs en de Notre-Dame kon uiteraard niet ontbreken. “Vanwaar kennen jullie dit?”, vraag ik hen als we voor het iconische, imposante gebouw staan. “Van die film, papa! Van die meneer met zijn slechte rug”, zegt Norah, de oudste van de 2. “Van de klokken, papa!”, vult Milla, de jongste aan. Binnen vallen de toen nog heel grote ogen nog meer open.

Het is 1 juli 2018. Het is mijn eerste dag in Parijs ooit. Ik ben vroeg vertrokken, alleen, vastbesloten om de klank van Parijs te vangen. Na een kwartier in het centrum al totaal teleurgesteld: ronkende motoren, luide claxons, toeristen die kwetteren alsof het niet al 38 graden is. Zo klinkt toch iedere grote stad? Ik sta op de Pont Neuf en vind mezelf verschrikkelijk naïef dat ik thuis dacht hier de Seine te kunnen horen. Ik zoek een trap om onder de brug te komen, wandel naast het water, duik er net niet met opnameapparaat en al in om af te koelen, om verdomme vijf seconden IETS te horen stromen. Dan val ik stil, mijn nu al afgematte pas, mijn opgejaagde gedachten, want ik hoor haar eerder dan ik haar zie. Ik hoor hoe ze Napoleon kroont tot keizer, hoe ze Victor Hugo verleidt, hoe ze Charles de Gaulle ten grave draagt. Hoor de klokken luiden, hoor de Notre-Dame.

Ik was afgelopen zomer twee weken in Parijs (met de Schrijfresidentie van deBuren) om een podcast te maken. Onafgebroken trillend refreshte ik gisteravond alle mogelijke live-verslagen. Ik doorzocht mijn opnames. Vond een fragment terug dat me heel nauw aan het hart ligt. Kon niet anders dan huilen toen ik haar weer hoorde luiden. Toen schreef ik de tekst hierboven. De Notre-Dame is voor mij niet alleen een van de grootste posters aan de muur van ons collectief geheugen. Het is ook de klank van Parijs.