Net geen premier, net geen secretaris-generaal, maar nu wel bijna Eurocommissaris: wie is Didier Reynders?

Na zijn studies rechten aan de Universiteit van Luik ging Reynders even aan de slag als advocaat. Gespecialiseerd in grondwettelijk recht komt de jonge Reynders al snel op het kabinet van toenmalig liberaal vicepremier Jean Gol terecht, waar hij eind de jaren 80 kabinetschef is.

In 1993 komt Reynders als opvolger voor het eerst op de banken van de Kamer terecht. Twee jaar later trekt hij de Luikse PRL-lijst en schopt hij het tot fractieleider van de Franstalige liberalen. 

Wanneer de MR met de paarse regering-Verhofstadt I in 1999 opnieuw tot de meerderheid toetreedt, krijgt Reynders als ondervoorzitter van zijn partij de zware portefeuille Financiën in handen. Een post die hij gedurende twaalf jaar zou bemannen, later ook in combinatie met het vicepremierschap en het voorzitterschap van de MR. Onder hem ziet onder meer de fiscale amnestie het levenslicht, waarbij mensen zwart geld konden aangeven in een gunstige regeling.

In 2011 verliest Reynders echter zijn geliefde portefeuille, onder meer op aandringen van de SP.A en CD&V. Zijn imago van geslepen machtspoliticus en zijn voorliefde voor "petites phrases qui tuent" "kleine zinnetjes die doden") spelen hem parten, terwijl verschillende coalitiepartners hem ook verwijten Financiën mismeesterd te hebben. In de jaren die volgen zal Reynders niet nalaten commentaar te leveren op het parcours van CD&V-opvolgers Steven Vanackere en Koen Geens.

Maar ook binnen zijn eigen partij krijgt Reynders tegenwind, vooral vanuit de "clan-Michel" rond Louis en Charles Michel. Na een lange interne strijd neemt die laatste begin 2011 de voorzittersfakkel over, kort nadat de liberalen alsnog aan boord van de aanslepende formatiegesprekken gehesen worden. In de regering die uiteindelijk op de been geraakt, wordt Reynders minister van Buitenlandse Zaken onder aartsrivaal Elio Di Rupo van de PS.

Zijn blik ligt intussen op de samenvallende verkiezingen van 2014. In aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 verlaat hij zijn geboortestad Luik om zich in Ukkel te vestigen, van waaruit hij zich twee jaar later opwerpt als Brussels kandidaat-minister-president. De MR blijft op 25 mei echter kleiner dan de PS, en nauwelijks enkele weken later doorkruist een snelle deal met CDH en FDF de Brusselse ambities van Reynders.

Naast vertrekkend Eurocommissaris Karel De Gucht (Open VLD) en Europarlementslid Marianne Thyssen (CD&V) werd Reynders vijf jaar geleden ook genoemd als nieuwe Eurocommissaris. Hij stond ook effectief erg dicht bij een verhuizing naar het Schumanplein, maar zag uiteindelijk de christendemocrate Thyssen aan het langste eind trekken.

De keuze voor Thyssen gooide evenwel het premierschap opnieuw in de schaal. Dat leek voorbestemd voor Kris Peeters (CD&V), maar werd nu voorbehouden voor "iemand uit de liberale familie". Opnieuw opperden enkelingen dat Reynders een kans maakte, maar al snel werd duidelijk dat MR-voorzitter en coformateur Charles Michel maar wat graag zelf naar de Wetstraat 16 verhuisde. Reynders bleef dus vicepremier onder zijn "rivaal" Charles Michel.

Binnen die Zweedse ploeg bleef Reynders ook minister van Buitenlandse Zaken. Hij kwam de voorbije jaren even onder vuur nadat Saudi-Arabië verkozen raakte, met Belgische steun, binnen de commissie voor de vrouwenrechten van de Verenigde Naties. Hardnekkiger waren de aantijgingen over een vermeende rol in het Kazachgate-dossier, over de totstandkoming van de wet op de verruimde minnelijke schikking. In het eindrapport van de onderzoekscommissie wordt Reynders echter niets verweten.

Bij de verkiezingen van 26 mei trok Reynders de Brusselse Kamerlijst van de MR en haalde hij 33.205 voorkeurstemmen. Bij de lokale verkiezingen van oktober liet hij de kelk aan zich voorbijgaan. Die verkiezingen waren een nederlaag voor zijn partij in Brussel en het werd hem niet door iedereen in dank afgenomen dat hij zelf geen kandidaat was.

Eerder dit jaar dong Reynders ook mee naar de functie van secretaris-generaal van de Raad van Europa.  De MR-vicepremier moest bij een stemming in Straatsburg echter de duimen leggen voor de Kroatische kandidaat Marija Pejcinovic Buric.

Nu wordt Reynders dus voorgedragen door België als Europees Commissaris voor ons land. Het mandaat is 1 keer hernieuwbaar.