Twee "brexit-Belgen" over hun nieuwe nationaliteit: "Groot-Brittannië maakt er een janboel van"

Brit Paul Harding kreeg vandaag zijn Belgische identiteitskaart uitgereikt in Antwerpen, waar hij al bijna zijn hele leven woont. “Mijn ouders hebben elkaar ontmoet tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de bevrijding van Aarschot. Maar mijn vader moest meteen verder. Een jaar later, in september 1945, vroegen mijn moeder en haar vriendinnen zich af hoe het hun bevrijders vergaan zou zijn en of ze de oorlog overleefd hadden.”

“Mijn vader had zijn adres op een papiertje geschreven en in hun beste Engels schreven ze vanuit Aarschot een brief die bij mijn grootvader terechtkwam. Hij stuurde de brief door naar zijn zoon, die in Berlijn bij de bezettingstroepen zat. Pas in 1948 zijn mijn vader en moeder getrouwd.”

“Ik ben niet echt een nieuwe Belg, ik ben hier geboren en getogen. Ik heb hier gestudeerd, 41 jaar gewerkt, en ik ben hier met pensioen gegaan. Ik woon hier 64 jaar, maar ik ben altijd Brit gebleven. Op mijn 21e kon ik ervoor kiezen om Belg te worden, maar ik heb dat niet gedaan, bewust eigenlijk omdat ik anders legerdienst moest doen.” (lacht)

“Ik heb weinig of geen nadeel ondervonden van het feit dat ik een Brit in België was. Ik kon niet bij de overheid gaan werken en lange tijd kon ik niet stemmen. Later kon ik stemmen voor de gemeenteraad maar niet voor het federale.”

“Vandaar mijn keuze om toch Belg te worden, het is een princiepskwestie. Ik wil kunnen stemmen om te vechten tegen het nationalisme, want de brexit is zo ontstaan. Veel mensen op het Britse platteland hebben voor de brexit gestemd omdat ze schrik hadden voor vreemdelingen.”

“En ook hier in België steekt dat nationalisme weer de kop op. Ik vergelijk het met de oorlog: mijn vader heeft België bevrijd van een fascistisch regime dat hier vier jaar de lakens heeft uitgedeeld. En nu, 75 jaar na de bevrijding, is dat extreem rechts er terug, sluipend. Daar wil ik tegen strijden.”

“Ik ben ook niet fier om Brit te zijn in deze omstandigheden. Ze hebben er een janboel van gemaakt en de democratie buitenspel gezet nu met Boris Johnson. Maar ik ben dus nog altijd Brit. Over twee jaar gaat de Britse overheid bekijken of ze mijn pas verlengen. Ik denk dat ze mij mijn Britse nationaliteit zullen laten behouden.” 

Laura Partridge woont en werkt in Schaarbeek. Zij is nog geen "brexit-Belg", zij begint in mei volgend jaar met de procedure. “Ik woon nu 10 jaar in België. Waarom ik nu de stap zet om Belg te worden? België is mijn gastland (lacht). Ik ben hier zeer actief in de gemeente (Schaarbeek, nvdr), ik speel tennis met het lokale damesteam en ik speel piano in de kerk. Ik voel mij geïntegreerd en ik heb ook geen band meer met mijn land, Groot-Brittannië, dat de Europese Unie verlaat.”

“Ik weet wel dat ik hier ook kan tennissen en pianospelen als Britse, maar ik ben boos over wat de Britse regering en parlement nu doen. En ik ben bang dat ik hier ook niet meer dezelfde rechten zal hebben als Britse na de brexit, dus ik doe dit om praktische én principiële redenen. Ik heb zelfs een internationaal rijbewijs gehaald omdat ik bang was dat mijn Britse hier niet meer geldig zou zijn na de brexit.”

“Ik heb een integratiecursus gevolgd, op aanraden van een advocaat. Hij zei dat het zeker mijn dossier zou vooruithelpen. Er waren mensen van overal in die cursus, die hier veel minder lang woonden. Ik was eigenlijk al geïntegreerd.”

“Maar het was wel interessant om over de monarchie te leren bijvoorbeeld. Daar wist ik nog niet veel van. We hebben ook het parlement bezocht en geleerd om een baan en een appartement te zoeken. Maar die had ik al, dus het was misschien niet zo bruikbaar, maar wel interessant.”

Bekijk hier de reportage uit "Het journaal":