Goede vriendin van Tine Nys krijgt assisenzaal muisstil: "Zelfs nu krijgt Tine haar rust niet"

"Ik heb haar jammer genoeg niet horen of zien twijfelen." Aan het woord is een goede vriendin die Tine sinds 2002 kende van de avondles naaien. Met haar getuigenis op dit euthanasieproces wil ze vooral benadrukken hoe warm Tine was als persoon. "Ik heb het er moeilijk mee dat de rauwe details van haar leven zo op straat gegooid worden. Tine was zo’n warme persoon, maar de Tine die ik de laatste maanden heb meegemaakt, was helemaal op. Ze was zo’n vechter. En als iemand dan zegt dat ze niet meer kan, kan ik daar alleen maar heel stil van worden."

Toch heeft ze Tine Nys in de maanden voor haar euthanasie nooit op andere gedachten proberen te brengen. "Ik heb haar op geen enkel moment proberen te overtuigen, al heb ik haar wel laten weten dat ik haar ging missen."

En ze wilde er zijn voor Tine, in die laatste maanden: "Ik vond dat ze het laatste stuk van die moeilijke weg niet alleen moest afleggen. In die tijd moest ik op donderdag geen les geven, dus ik had voor mezelf besloten: dan ging ik er voor haar zijn. Ik heb haar het goedkoopste, maar het meest kostbare gegeven dat ik kon: een luisterend oor. Ik zorgde dat er iets te eten was. Ze was toen echt op het einde van haar verhaal en ik vond het belangrijk dat ze de nodige kracht zou behouden. Dan ging ik naar een delicatessezaak om een lekker broodje. En dan werd er gepraat, veel gepraat."

"Tine wilde normaal zijn. Maar het is haar niet gelukt, het is haar gewoon niet gelukt", zuchtte de vrouw. Ze vertelde dat Tine zich niet aanvaard voelde door haar familie. "Ze voelde zich niet aanvaard om wie ze was of wie ze graag wilde zijn."

Dat dit tien jaar na haar dood nog altijd speelt, valt de vrouw zwaar. "Zelfs nu krijgt Tine haar rust niet. Als ze dit geweten zou hebben zou ze al haar haren uit haar hoofd trekken, zou ze zo veel spijt hebben. Ze wilde haar euthanasie niet aan de familie vertellen, ze wou niet dat de familie erbij was. Maar haar grote hart heeft haar parten gespeeld. Ze heeft hen een kans gegeven om bij die euthanasie aanwezig te zijn, en daar krijgt ze 10 jaar later serieus het deksel voor op haar neus."

De vrouw was zelf niet aanwezig op het moment van de euthanasie, maar hoorde de familie er wel over praten op de koffietafel. "Een aantal dingen zijn er mij toen opgevallen. Tine moet daar gezegd hebben dat het echt tijd was, dat er geen tijd te verspillen was. Die fameuze zak die gevallen is (de baxter zou op een bepaald moment op het hoofd van Tine gevallen zijn, sic.), dat is natuurlijk niet fijn, het is een beetje lomp en spijtig. Maar Tine zou daarop gereageerd hebben dat ze dat er ook nog wel bij kon nemen. En tenslotte zou de moeder geroepen hebben dat Tine nog leefde en dat ze de 100 moesten bellen. Dan snap ik de uitvoerende arts wel (dat hij de familie heeft laten luisteren met de stethoscoop, sic.)"

Lees verder onder de foto: 

Over psychiater Lieve Thienpont, die hier ook terechtstaat, heeft de vrouw niets dan goede woorden. "Ik denk dat ze er gevonden heeft wat ze misschien bij mij ook vond: tijd en een luisterend oor. Misschien vond ze er ook een beetje moederliefde, waar ze zo naar snakte, door de moeilijke relatie met haar moeder. Het is waanzin dat ze haar de dood zou hebben ingeloodst."

"Buiten geluncht, in de zon gezeten met een glaasje wijn. Gelachen en gezeverd zoals ze in Sint-Niklaas zeggen." Dat was volgens een goede vriend de laatste dag van het leven van Tine Nys, die op 27 april 2010 euthanasie kreeg. "Als ik erop terugkijk, dan was het een dag zoals een andere. Ik vond het fascinerend dat iemand zo helder, zo zichzelf kon zijn. Er was niets dramatisch aan die middag."

Uiteindelijk bleef Tine tot 17 uur bij de vriend. "Dan was het tijd om afscheid te nemen. We hadden een leuke tijd gehad, ze was absoluut niet verdrietig. Het afscheid was kort en bondig. Een kus, een dag en ze was weg. Ik zei nog: "Je mag echt nog van gedacht veranderen. We kregen ’s avonds nog sms’jes: "Het was tof dat ik je gekend heb". Je hoopt toch nog dat ze zich bedenkt."

Maar dat gebeurde niet. En de vriend respecteerde haar keuze. "Als je iemand graag hebt, dan geef je die niet graag af. Maar zoals ze die dag was, twijfelde ik eigenlijk niet over het feit dat het ging doorgaan. Zij heeft mij overtuigd waarom ze dat deed, hoe belangrijk dat was en dat ze dat echt wilde. Ik denk dat het voor haar zelfs nog te lang duurde. Ik had dat nog nooit meegemaakt, en ik hoop dat ik dat nooit meer moet meemaken."

Meer dan eens hebben getuigen die hier in de assisenzaal het woord nemen, moeten toegeven dat ze géén antwoord konden geven op de vraag, simpelweg omdat ze het niet meer wisten. Ook vandaag weer: "10 jaar is te lang voor dat soort zaken" of "ik heb een slecht geheugen". 

De verdediging van een van de artsen gaat daar dan ook stevig op door. "Bent u ooit verhoord geweest, tenzij in de aanloop naar dit proces?", vraagt Walter Van Steenbrugge, die de uitvoerende arts verdedigt. Het antwoord: "Nee, er is geen enkel verhoor geweest. En dan zeg ik liever niets, dan dingen te verzinnen. Ik heb wel nog een tekst geschreven in een tijd dat er nog geen sprake was van dit alles, ik ben blij dat ik die nog heb. 10 jaar is lang he, op dat moment ben je niet bezig met dit allemaal te onthouden. Als dit allemaal 10 jaar geleden gebeurd was, had iedereen veel meer details geweten."

Lees verder onder de foto: 

De afgelopen dagen kreeg de assisenzaal verschillende beelden van Tine Nys: de ene zei dat ze ongeneeslijk ziek was, voor de andere had ze toch haar weg in het leven gevonden. Eind deze week zullen we weten welk beeld de doorslag zal geven bij het hof en de jury. 

Hoe de advocaten precies zullen pleiten, zullen we morgen en overmorgen weten. Dan komen de advocaten van de familie en de beschuldigde artsen (waarschijnlijk urenlang) aan het woord. 

Bekijk hier het verslag uit “Het Journaal”: