Beste koning Albert II, een buitenechtelijk kind is geen schande. Uw houding is dat wel

Sire,

Het is gezegd. De erkenning is er. Wat iedereen eigenlijk al wist, is nu officieel.

“De wetenschappelijke conclusies geven aan dat hij de biologische vader is van mevrouw Delphine Boël. Ook al zijn er juridische argumenten en bezwaren om het feit te rechtvaardigen dat een wettelijk vaderschap niet noodzakelijk de weergave is van een biologisch vaderschap, en dat de gevolgde procedure betwistbaar is, heeft koning Albert beslist om die niet op te werpen en met waardigheid en eer een punt te zetten achter deze pijnlijke procedure.”

Zo maakte u bekend dat u de vader bent van Delphine Boël. Een moment dat kon dienen als verzoening, werd helaas een koele en afstandelijke persmededeling. U had uw dochter na al die jaren in de armen kunnen sluiten, maar u deed enkel de deur dicht die door een rechter geopend werd. Publiekelijk. Alsof u het slachtoffer was, terwijl dit voor Delphine alweer een nieuwe teleurstelling is waar alle Belgen en de internationale pers naar kijken.

Ik weet dat u een voorbeeldrol heeft voor het land. En u had een voorbeeld kunnen zijn. Als vader. Helaas was u het voorbeeld hoe het niet moet. Niet omdat u een buitenechtelijk kind heeft, wel omdat u haar niet de erkenning geeft die íéder kind verdient. U bent heus niet de enige vader met een buitenechtelijk kind. Delphine is heus niet de enige dochter die buiten een huwelijk geboren is. Maar door dit enkel te willen toegeven na iedere mogelijke procedure te hebben verlengd en vertraagd, houdt u een taboe in stand.

Het niet zeggen van de simpele woorden ‘dit is mijn dochter’, is een zwaarder kruis om te dragen dan u zich misschien kan inbeelden. Alsof je niet geboren mág zijn. Een kind vraagt immers nooit om de ouders die hij of zij krijgt. Het enige dat die vraagt, is erkenning en als het kan wat broodnodige ouderliefde.

Neem het van iemand aan die zelf geen band heeft met haar biologische en wettelijke vader: sommige zaken blijven hard. Het niet krijgen van een verjaardagskaart, het afwezig zijn bij bepaalde mijlpalen in het leven, het afwezig zijn als steunpilaar.

Ik ga niet beweren dat ik mij in dezelfde situatie als uw dochter bevind: mijn biologische vader heeft mij immers wettelijk erkend, al blijft de vader-dochterband daar ook bij. Maar ik begrijp wel dat ze streeft naar dat beetje erkenning van haar bestaansrecht door u. Om wat al zwaar was de voorbije jaren, niet nog zwaarder te maken. Om alles een plaats te kunnen geven en te weten dat u als vader haar respecteert als dochter.

Begrijp me niet verkeerd, Sire. Ik heb bijzonder veel respect voor u als gewezen staatshoofd, alsook voor u als mens. Ik schrijf dan ook naar u van mens tot mens. U heeft ongetwijfeld uw redenen gehad om de beslissing te nemen Delphine niet publiekelijk te erkennen. Ongetwijfeld heeft uw geweten ook geknaagd, maar dacht u het beste te doen voor iedereen. En dat begrijp ik. Maar ik kan het moeilijk loslaten: hoe moet dit voor Delphine zijn? Het enige dat ze vroeg was wat vaderlijke aandacht. Is dat een misdaad?

Alsof dit alles nog niet genoeg is, leidt dit hele gebeuren tot een tweede proces van Delphine in binnenlandse en buitenlandse media. Het proces als Delphine van België. In plaats van zich in de plaats te stellen van uw dochter, wordt er berekend of ze die erkenning wou voor uw erfenis. Voor een titel. Om dan versteld te staan dat haar bankrekening beter vaart met een erfenis van de heer Boël in plaats van de uwe. Alsof een erkenning enkel rond die feiten draait en niet om een beetje warmte te kunnen vinden bij u.

Ik betreur het om te zeggen, Sire, maar met koele mededelingen als die van deze week, zal Delphine nooit in u een vader vinden. Het is nog niet te laat om toch die figuur te zijn in haar leven, maar dan zal u het echt moeten willen.

Beleefde groeten,

Lies Geirnaert