Omgewaaide populier uit Zottegem leeft verder als theelepel
De populier uit Zottegem die het leven liet tijdens de storm Ciara van begin februari leeft nu verder in tien unieke lepels. Thomas Reyntens, ook gekend als “Meneertje Teelepel”, uit Melle bewerkte het hout van de dode boom tot een tastbare herinnering. De tien lepels die daaruit voortkwamen, gaf hij uiteindelijk weg aan de mensen met de mooiste anekdote.
Thomas Reyntens, alias Meneertje Teelepel, zag in de omgewaaide populier van Strijpen bij Zottegem de kans om mensen een tastbare herinnering aan de boom te geven. “Ik ben lepelsnijder en werk wel vaker met hout”, klinkt het. “Het geeft een extra dimensie als je kan werken met hout dat voor heel wat mensen veel betekent. Dat voelt heel goed.”
De tien mensen met het mooiste verhaal rond de boom, maakten kans op een unieke lepel. “Ik heb op die manier veel mooie verhalen gelezen. Het is fijn om zo een platform te creëren.”
Tijdens momenten van verdriet was de populier echt een houvast
“Twee jaar geleden heb ik de boom leren kennen”, getuigt Stijn die een van de lepels mag hebben. Stijn komt uit West-Vlaanderen en kwam via zijn vriendenkring in contact met de populier. “Toen ik samen met mijn vriendin en kinderen de boom voor het eerst van dichtbij had gezien, heeft hij mij niet meer losgelaten. Tijdens momenten van verdriet was de populier echt een houvast. We kwamen hier ook vaak om te picknicken. Toen ik hoorde dat de boom gesneuveld was, heeft dat mij heel erg geraakt. Even plots als hij in mijn leven kwam, is hij ook verdwenen. Het is gek dat een boom zo’n gevoel kan opwekken.”
Ik ben heel blij dat ik nu een lepel heb als herinnering
“De boom was er altijd”, zegt de 24-jarige Nele uit Zottegem. Ook zij heeft een lepel gekregen. “Ik had gedacht dat ik de boom tot op mijn laatste dagen zou blijven zien, maar het is anders gelopen. Het voelt raar dat hij nu al weg is. De boom stond voor mij ook op een symbolische plek. Ik kon hem zien vanop het kerkhof waar mijn grootouders liggen. Wanneer ik hen bezocht, keek ik altijd naar de boom en dat had iets troostends. Ik ben heel blij dat ik nu een lepel heb als herinnering.”
