Bericht uit mijn kot

Hoe doe ik dat, in mijn kot blijven? Ik ga een keer naar de supermarkt, te voet, in het daluur. Een mens moet eten en drinken. Ik ga een keer naar de apotheker, ik ga de krant kopen. Zolang dat laatste nog kan. Vorige zaterdag liep ik tegelijk met twee vastberaden politieagenten mijn krantenwinkel binnen. Die mocht namelijk niet open zijn, kwamen ze zeggen, ook al wordt er ook melk en rijst en spaghetti en fruitsap en conserven en veel alcoholische dranken verkocht, net als in de nieuwe nachtwinkel vijftig meter verderop, die wél openblijven mag op zaterdag. Het zit niet altijd even logisch in elkaar. Ik mocht van de arm der wet nog net De Standaard en mijn lidgeld aan de Lotto betalen en toen ging de krantenwinkel dicht. Maar hoe moet dat nu volgende zaterdag? Het is geen urgent probleem, ik besef dat wel. Maar een zaterdag zonder dikke papieren krant, dat doet zeer. Zoals voor anderen het gesloten stamcafé zeer doet, vermoed ik.

Ik ga iedere dag een vol uur wandelen, in mijn eentje uiteraard. Eindelijk regent het niet meer alle dagen. De lente is op komst. De mensen zijn bezig in hun voortuintje. Spitten, schoffelen, harken, snoeien. Er wordt zelfs al gras gemillimeterd. Er wordt vriendelijk gegroet, maar er wordt geen praatje meer geslagen. Buren blijven een meter van de scheidingshaag en moeten hun stem verheffen om nieuwtjes uit te wisselen. Straks komen de kleinkinderen, ja. Waar moeten ze anders naartoe? Niet iedereen kan thuiswerken. Het is wat het is. Dat het maar rap voorbij mag zijn. Dat we gezond mogen blijven.

Na tien minuten stappen ligt het laatste huis al achter me en wandel ik tussen de verzopen akkers en beemden. Normaliter wordt hier veel gewandeld en gefietst. Er ligt op mijn vaste wandelparcours zelfs een heuse “Fietsstop”, een afspanning waar de e-bike kan worden opgeladen en er onder een parasol een trappist kan worden gedronken. ‘Heropening in april’, staat er op een bord bij het hek. Ik vrees ervoor.

Nu kom ik op een heel uur haast niemand tegen, het geeft een bevreemdend gevoel. Ik praat dan maar tegen de alomtegenwoordige paarden en ezels die met hun poten in de modder van de kaalgegraasde weiden staan. Ik spreek ze moed in. Ik kijk naar het koppel kiekendieven dat boven het kleine bos zweeft waar ze wonen. Ik verbaas me voor de zoveelste keer over het schrille gepiep dat ze produceren, een geluid dat helemaal niet past bij de grote roofvogels die ze zijn. Ik kijk naar de vliegtuigen die witte strepen trekken door de Kempense lucht, het zijn er iedere dag minder. 

Weer thuis verbaas ik me over de unheimliche stilte die over het dorp hangt. Er rijden nog auto’s, jawel, maar hun aantal lijkt gehalveerd. En nu de scholen dicht zijn, loopt er amper nog iemand over de straat. De bakker is met vakantie, ook dat nog. Hij zal toch wel opnieuw opengaan? Het is te hopen. Vindt gij dat brood van de Carrefour lekker?

Ik was mijn handen, zet mijn laptop aan en mail naar vrienden en familie: alles goed bij jullie? De meeste antwoorden zijn positief. En alle antwoorden eindigen met hou je kloek of een variant daarvan. Ik lees de laatste berichten over het coronavirus. Ik meet mijn eigen temperatuur, wel vier of vijf keer per dag. Geen koorts, oef. Maar toch niet gerust. Dan kijk ik vergenoegd naar mijn welgevulde boekenkast. Ik heb in onverdachte tijden boeken gehamsterd en daar heb ik nu profijt van.