Ambras in de klas!

‘Het zijn brave kinderen, meneer Van Dievel, ge zult er geen last mee hebben.’

Zo had de directeur het mij verzekerd terwijl wij door de gang naar het klaslokaal van het vijfde leerjaar wandelden.

Maar zoals wel vaker de laatste tijd loop ik op de zaken vooruit en moet ik even teruggaan in de tijd, een week om precies te zijn. Toen stond de net genoemde en hevig ontdane schooldirecteur bij mij op de dorpel.

‘Wij zitten in zak en as, meneer Van Dievel,’ snikte het schoolhoofd al in de gang van mijn woning, ‘de ene na de andere leerkracht valt uit door ziekte en angst; de school dreigt de deuren te moeten sluiten. En dan…?!’

Waarna hij een doembeeld schetste van doelloos op straat rondzwervende kinderen, een makkelijke prooi voor lieden met slechte bedoelingen, ik begreep zeker wel wat hij bedoelde.

‘Ik voel met u mee,’ verzekerde ik de beklagenswaardige man, ‘maar wat kan ik eraan doen?’

‘Ha!’ zei de directeur, plots een heel stuk opgewekter, ‘meer dan u kunt bevroeden!’

‘Ga zitten,’ zei ik in de keuken alwaar het ontbijt nog niet was opgeruimd, ‘en verklaar u nader.’

‘Wel,’ vatte mijn bezoeker aan, ‘in onze archieven hebben wij teruggevonden dat u in het jaar 1972 een interim van een maand hebt gedaan in onze school, die toen nog de naam Onze-Lieve-Vrouw der Zeven Smarten droeg, maar die nu – zoals u weet – als de TipTopSchool door het leven gaat. U had toen het vierde studiejaar onder uw hoede. Nu dachten wij…’

De rest laat zich voorspellen.

‘Het is maar tot aan de herfstvakantie,’ zei het schoolhoofd bij het afscheid, ‘daarna zien we wel weer verder.’

Een dag later waren wij dus bij het begin van dit stukje aanbeland en maakte ik mij klaar om een tweede loopbaan als onderwijzer aan te vatten.

De directeur beklom de trede.

‘Meneer Van Dievel vervangt deze en volgende week mevrouw Kiekemans,’ kondigde hij aan, ‘wij zijn hem daar zeer dankbaar voor.’

Waarna hij zich ijlings uit de voeten maakte.

De klas, die net nog met gekruiste armen, rechte ruggen en kinderlijke verwachting naar de directeur had geluisterd, veranderde voor mijn ogen in, ja, in iets wat mij de laatste jaren geheel ontgaan was: de moderne jeugd.

De grootste jongen, die blijkbaar al enkele jaren in dezelfde klas vertoefde – ik schatte hem op vijftien jaar -, wurmde zich uit zijn te kleine schoolbank en kwam naast mij op de trede staan. Hij was een kop groter dan ik.

‘Wel, wel, wel,’ sprak hij mij op ironische toon aan, ‘wat brengt de kat nu naar binnen.’

Waarna hij mij amicaal op de schouder klopte, uit zijn broekzak een joint tevoorschijn toverde, deze vakkundig aanstak en vervolgens de klas liet rondgaan.

Ik was te verbaasd om te reageren. Vooral omdat er op dat moment op de deur werd geklopt en een koerier van de lokale pizzaboer een hoge stapel dampende kartonnen dozen naar binnen bracht.

‘Hier tekenen,’ maande de koerier mij aan.

Geen minuut later sjouwde de lokale biersteker een bak Duvel en een bak extra-zoete frisdrank naar binnen. Ook hiervoor moest ik tekenen.

‘Tot morgen!’ groette de opgewekte brouwer mij ten afscheid.

Nadat ik de rotzooi van het verlate ontbijt van mijn klas had opgeruimd, polste ik voorzichtig of er misschien een mogelijkheid tot lesgeven bestond.

‘Morgen misschien,’ zei de leider van de klas die Brian bleek te heten, ‘vandaag hebben wij wel wat anders te doen.’

En inderdaad was het hele vijfde leerjaar driftig in de weer op de bovengehaalde laptops en tablets. Ik keek hier en daar voorzichtig over een schouder mee en zag dat er in bitcoins werd gehandeld, dat er bij bekende Vlamingen naar pikante foto’s werd gevist, en dat de website van Sciensano en de email van Marc Van Ranst werd gehackt.

Ik maakte mij zo kleine mogelijk en zat de schooldag uit.

‘Ge komt morgen toch terug, Lowieke?’ informeerde Brian welwillend toen om kwart voor vier de schoolbel rinkelde en het vijfde leerjaar zich opnieuw in een “normale” klas transformeerde.

‘Als het niet stoort,’ antwoordde ik. ‘En als ge mij wilt uitleggen hoe ge op een dag zoveel geld kunt verdienen met bitcoins.’