Burenruzie met kettingzaag in Tremelo: waarom escaleert het zo?
Een man uit Tremelo staat terecht voor een jarenlange burenruzie die geëscaleerd is. Een discussie over de gemeenschappelijke haag mondde uit in een aanval op de buurvrouw, terwijl hij een kettingzaag vasthad. Burenruzies lijken erger te worden dan vroeger. Vrederechter Gilbert Putteman uit Vilvoorde heeft er zelfs een boek over geschreven.
Een haag die mensen drijft tot schelden, tieren en zelfs fysiek elkaar te lijf gaan met een kettingzaag. Het is geen uitzonderlijk geval in de Raamlolaan in Tremelo. Je kan er zelfs een boek over schrijven. Dat heeft vrederechter Gilbert Putteman uit Vilvoorde ook gedaan. In zijn lange carrière heeft hij namelijk al vaak moeten bemiddelen bij burenruzies. Hij schrikt dus niet van het verhaal van de kettingzaag. "Dat is een typisch fenomeen van de hedendaagse tijd. Mensen praten niet meer met elkaar en nemen meteen een conflictuele houding aan. Ze gaan het ook eerder schriftelijk aanpakken in plaats van te praten met elkaar. Door corona gebeurt dat nog meer, mensen zijn geïsoleerd."
Je moet als vrederechter getuigen van een groot inlevingsvermogen. Er zijn geen kleine geschillen. Want voor de betrokkenen is het altijd heel belangrijk
Dat die burenruzies net als de man met kettingzaag tot de verbeelding spreken, beaamt Putteman. "In het boek staan heel wat anekdotes. Bijvoorbeeld van twee buren die allebei een plat dak hadden. Maar de kat van één van die buren liet altijd een 'pakje' achter bij de andere. Dat irriteerde natuurlijk die ene buur. Die vond het dan nodig om de uitwerpselen in een plastiek zakje in de brievenbus te stoppen van de eigenaar. Dat is geëscaleerd en uiteindelijk terecht gekomen bij het vredegerecht. Ik heb me dan geïnformeerd bij de Vlaamse Gemeenschap. Een overijverige ambtenaar heeft me dan een pakket met richtlijnen gegeven hoe men een kat ontmoedigt om op bepaalde plaatsen zijn behoefte niet te doen. Met een spray, sensoren, noem maar op. Je moet als vrederechter getuigen van een groot inlevingsvermogen. Er zijn geen kleine geschillen . Want voor de betrokkenen is het altijd heel belangrijk. Maar als we dat op een menselijke manier uitleggen, gaan de partijen meestal naar buiten met een akkoord."
Stoelen in de lucht
Na al die jaren, kijkt de vrederechter met een zekere 'verwondering' naar de mensheid. "We leven in een maatschappij waar nooit meer communicatiemiddelen geweest zijn. Ik bedoel dan digitaal, maar toch stel ik vast dat de mens meer en meer geïsoleerd is. Men schermt zich af, achter een hoge haag of een goeie omheining. Terwijl in de tijd van mijn grootouders plaatsten de mensen hun stoelen buiten en werd er gepraat 's avonds als het een zonnige avond was. Dat zijn nu bijna surrealistische taferelen. Al kon er dan ook eens een stoel in de lucht vliegen (lacht)."
Meer ankedotes lees je in het boek van Gilbert Putteman:
"Een vrederechter vertelt".
