Amazone Manon Claeys voor het eerst naar Paralympics: “Ik wil dè rit van m'n leven rijden in Tokio”

Dat Manon Claeys in de paardensport zou doorbreken stond eigenlijk in de sterren geschreven. Ze was nog maar vijf jaar oud toen ze voor het eerst op een pony kroop in het West-Vlaamse Oedelem. “Mijn opa had een smederij voor boerenpaarden”, doet ze haar liefde voor de paarden uit de doeken. “Later stapte ik dan over naar paarden.” Manon groeide uit tot een veelbelovende amazone, maar in 2007 sloeg het noodlot toe. “Mijn toenmalige vriend vroeg me of ik met zijn paard kon uitstappen. Tuurlijk wilde ik dan doen, maar ik was er niet op gekleed en droeg maar een gewone jeans en slippers. Toen ik opstapte, schrok het paard en kwam ik met mijn poep en rug op het beton terecht.” 

De fysieke gevolgen waren groot: De Maldegemse brak drie ruggenwervels en moest twee jaar lang revalideren. “In het begin vroeg ik me af waarom het net mij moest overkomen. Maar het was dankzij mijn oma dat ik een klik in mijn hoofd maakte. In het ziekenhuis liet ze me naar een reportage kijken over een ruiter die na een val lam was geworden. Dat zette me aan het denken. ‘Ik hoef niet te klagen, want het kon veel erger zijn afgelopen. Ik ben niet eens in een rolstoel beland’, dacht ik bij mezelf.” 

Sinds het ongeval heeft ze 70 procent minder kracht aan haar rechterzijde. Maar de liefde voor de paardensport was te groot om alles op te geven. “Schrik had ik niet. Ik ben vooral dankbaar dat ik nog kan stappen en eigenlijk kan doen wat ik altijd graag heb gedaan.” Al snel begon ze in de para-dressuur in de categorie 4 aan competities deel te nemen en dat legde haar geen windeieren. Zo won ze zilver op het Europees kampioenschap in het Zweedse Göteborg en twee jaar later opnieuw zilver en brons op het Europees kampioenschap in Rotterdam. 

“En binnenkort sta ik op de Spelen in Tokio”, gaat ze enthousiast verder. “Wie had dat ooit gedacht? Ik heb zo veel zin om ons land te vertegenwoordigen.” Na al die knappe prestaties op het Europese toneel dichten experten haar wel medaillekansen toe. “Tuurlijk droom ik van het allerhoogste. Ik ga alvast mijn uiterste best doen om dé rit van mijn leven te rijden. Maar alles hangt af van hoe mijn paard zich zal voelen na die lange vliegreis van 20 uur en de quarantaine in Aken. We moeten hier verplicht verblijven zodat zowel paard als ruiter niet ziek worden. Maar die verandering van stal veroorzaakt toch wat stress. Gelukkig zijn de omstandigheden hier in Aken fantastisch. Zelf heb ik er alvast alles aan gedaan om in topvorm te vertrekken en heb ik mijn sociale leven on hold gezet zodat ik zeker niet ziek zou worden.” Manon rijdt haar eerste proef op 26 augustus.