Limburg herdenkt dierbaren: "Mijn vader stierf van liefdesverdriet, nog geen half jaar na mijn moeder"

“Opa is intussen al vijf jaar dood”, vertelt een 17-jarige Lanakense. “Enerzijds lijkt dat tijdsbestek niet meer dan een flits, anderzijds is er sindsdien een heleboel gebeurd. Ik ga volgend jaar verder studeren en ik vind het jammer dat hij dat niet kan meemaken. Opa kan me ook niet leren autorijden zoals hij ooit beloofde. We missen hem enorm, maar weten wel dat hij trots op ons zou zijn. Veel families vallen uit elkaar na het wegvallen van een grootouder. Bij ons is het tegenovergestelde gebeurd: wij zijn alleen maar hechter geworden.”

Een jonge moeder met twee kleuters stopt bij het graf van haar grootvader: “Bompa is onrechtstreeks gestoven door corona. Hij was niet besmet met het virus, maar kwijnde weg van eenzaamheid. Hij woonde in een rusthuis en leed heel hard onder het feit dat hij zich moest afzonderen en nog amper bezoek mocht ontvangen. Het afscheid was er een onder strenge coronaregels en dus in moeilijke omstandigheden. Ik vind het belangrijk om mijn kinderen bij te brengen dat 1 november een bijzonder dag is.”

(Lees verder onder de foto.)

Ook de begraafplaats van Waterschei in Genk verandert in een bloemenzee. “Mijn ouders stierven in 1973”, vertelt een man die intussen naar Antwerpen verhuisde. “Mijn moeder overleed aan kanker, en mijn vader kwijnde vier maanden later weg van liefdesverdriet. Het was een grote tragedie, want ik was net getrouwd en nog maar 21 jaar oud. Mijn vader hield zo veel van mijn moeder dat hij niet zonder haar kon verder leven. Voor mij zal de pijn nooit overgaan, ook niet na meer dan 40 jaar.”