Journalist Ivan De Vadder over tijdelijk vertrek Sophie Wilmès (MR): "Sterk signaal dat er leven is naast politiek"

Sophie Wilmès (MR) stopt voorlopig als minister van Buitenlandse Zaken in de federale regering. Bij haar echtgenoot, Australiër Christopher Stone, is een agressieve hersenkanker vastgesteld. Wilmès wil nu tijd nemen voor haar gezin. In haar afwezigheid nemen premier Alexander De Croo (Open VLD), David Clarinval en Mathieu Michel (beiden MR) haar bevoegdheden over.

“Een menselijke beslissing voor een menselijk probleem”, vindt politiek journalist Ivan De Vadder. Een beslissing die bovendien het buitenland niet is ontgaan: onder meer BBC en The Guardian berichten erover op hun site. “Dat heeft voor een stuk te maken met het feit dat ze minister van Buitenlandse Zaken is en dus gekend is van internationale vergaderingen, maar tegelijkertijd is het toch wel opvallend dat iemand in haar functie voor haar gezin kiest. Ze geeft daarmee het signaal dat er nog andere dingen naast de politiek belangrijk zijn.”

Ook in het verleden werden politici geconfronteerd met ernstige familieproblemen, maar van stoppen was toen doorgaans geen sprake. “Ik denk aan onder meer Jean-Luc Dehaene en Wilfried Martens, die bleven doorwerken", zegt De Vadder. "Niet alleen was dat een andere generatie, het ging toen ook over mannen. Dit keer gaat het over een vrouw.”

Jean-Luc Dehaene (CVP) was premier toen hij in 1995 zijn kleinzoon Lars op een leeftijd van 8 maanden verloor aan de gevolgen van een darmvirus. Twee jaar later stierf Lars’ 7-jarig zusje Maaike aan kanker. Twee onnoemelijk grote verliezen voor Dehaene, maar hij bleef al die tijd doorwerken. De dag voor de begrafenis van zijn kleindochter ontmoette hij de Franse president Jacques Chirac, uren na de begrafenis moest hij naar de Russische eerste minister.  

"Dat was hard. Lichamelijk ben je daar, geestelijk ben je elders”, zei hij jaren later daarover. “Maar noch de koning, noch Chirac, noch de Russische premier waren op de hoogte. Ik vond dat het beste. Ik moest zonder verpinken doorgaan, om mijn oudste dochter te beschermen. Deed ik dat niet, dan had de pers zich er als gieren op gestort. Ik heb gekozen voor een publiek leven, maar mijn familie mocht niet het slachtoffer worden van mijn functie."

In 1978 raakte Kris Martens, zoon van oud-premier Wilfried Martens (CVP), betrokken bij een ernstig ongeval. De 13-jarige jongen werd op vakantie in Spanje gegrepen door een wagen en verloor zijn been. Martens was druk aan het onderhandelen over het Egmontpact toen hij het nieuws te horen kreeg. Hij bleef op post en vergaderde nog ettelijke uren door, tot de ernst van de zaak tot hem doordrong. “Toen ben ik beginnen wenen. Vanden Boeynants (Paul, op dat moment premier, nvdr.) heeft me op het vliegtuig gedwongen", getuigde Martens later.

“Het was de zwaarste periode uit mijn leven. Ik had in Spanje moeten zijn, bij mijn vrouw en kinderen. Dat schuldgevoel blijft. Die grote droefheid blijft bestaan. Na het fysieke lijden, viel Kris ten prooi aan een mentale ziekte en begon een nieuwe lijdensweg.” Volgens dochter Anne Martens was de ziekte van haar broer de hoofdoorzaak van het mislukken van Martens’ huwelijk. “Mijn ouders konden het niet samen verwerken. Mijn vader vluchtte in zijn werk, mijn moeder stapelde de depressies op.”

In 2010 doopte voormalig koning Albert II Johan Vande Lanotte (SP.A) tot koninklijk bemiddelaar tijdens de federale onderhandelingen. Net in die periode was zijn moeder er heel slecht aan toe. Hij liet de onderhandelingen enkele dagen stilleggen zodat hij nog tijd met haar kon doorbrengen, maar hij is verder altijd blijven verder werken, ook na haar overlijden.

Die maanden vergden veel van zijn leven, liet hij nadien in Het Laatste Nieuws optekenen. “Ik stond op om 7 uur ’s ochtends, en zorgde ervoor dat ik een halfuur later bij haar was in het ziekenhuis van Ieper. Ze was toen al buiten bewustzijn. Na een halfuur trok ik naar Brussel om te werken, en ’s avonds ging het terug naar Ieper. Het pendelen tussen m’n moeder en de discussies over een nieuwe regering duwde me in een eenzaamheid die amper te beschrijven valt.”