Adieu van Stijn Van de Voorde aan Arno: "Merci godverdomme, en broave zin"

Het hart van een muziekliefhebber is niet oneindig groot. De plaatsen zijn beperkt en de concurrentie is moordend. Enkel de allergrootste artiesten veroveren een stekje in ons hart en staan het nooit meer af. Arnaud Hintjens hoort bij die uitzonderlijke groep.

Arno sprak verschillende generaties aan. De manier waarop mijn voormalige buurman Mark over de doortocht van TC Matic op het Seaside Festival in De Panne spreekt, ontroert mij telkens weer. Mark twijfelt over het jaar (de band speelde er in 1981, 1983 en 1985) maar niet over de impact van het concert op zijn leven. Mark omschrijft TC Matic als een wervelwind. Na twee nummers ontstond er een dikke stofwolk boven het publiek, waardoor hij niets meer zag, maar hij voelde de energie. Daarom staat het concert in zijn geheugen gegrift als "het beste ooit". Mark sloot Arno veertig jaar geleden in zijn hart en dat zal nooit veranderen.

Het maakt niet uit wanneer je Arno leerde kennen. Er gebeurde altijd iets als hij op een podium stond. Je ging niet kijken naar Charles et les Lulus, The Subrovniks of The White Trash European Blues Connection, je keek naar Arno, het podiumbeest met de herkenbare stem. Een introverte stotteraar bezit in theorie niet de beste papieren om het te maken als frontman, maar als het klopt, dan klopt het. Als het publiek je gelooft, mag je doen wat je wil. Authenticiteit komt altijd bovendrijven.

Arno viel nooit uit zijn rol, omdat hij in essentie geen rol speelde. Hij zocht wel graag de randjes op, al was het maar uit ongemakkelijkheid. Herinner je je dat fragment uit de documentaire "Charlatan" waarin de Amerikaanse producer Glenn Rosenstein vertelt over de periode waarin hij met Arno werkte aan het (succes)album "Idiots Savants" (1993)? Hij sloeg de nagel op de kop: "Arno mag iedereen wijsmaken dat hij een nonchalante idioot is, maar ik trap er niet in. Hij is extreem getalenteerd."

Een concert van Arno voelde als een totaalbeleving. Het ene moment pinkte je inwendig een traantje weg, even later lachte je met een domme mop die je al twee keer eerder hoorde. In het ene nummer zong hij over zijn kleintje dat ver schoot, drie liedjes verder beschreef hij het licht in de ogen van zijn overleden moeder. Arno was charmant, flamboyant, amusant, maar bovenal ook muzikant. Hij nam zijn job als zanger, songschrijver én entertainer ernstig. Praat eens met een muzikant die ooit bij Arno speelde. Een foutje spelen mocht, maar die korte afkeurende blik wilde je toch liever vermijden. Het was altijd menens, laat daar geen twijfel over bestaan.

Arno maakte muziek. De rest van het circus nam hij erbij. Herinner je je dat moment waarin hij middenin die zomertalkshow van Marcel Vanthilt opstaat en de studio verlaat? Arno deelt een zetel met Markse van "F.C. De Kampioenen" en Geena Lisa. Wanneer die laatste begint over haar gloednieuwe rubriek in "Duizend zonnen" waarin ze elke week een ander soort bad neemt, wordt de lichtheid van het gesprek ondraaglijk voor Arno. Terwijl hij opstaat vraagt hij zich luidop af wie er in godsnaam zit te wachten op haar onnozele badverhalen. Iedereen lacht, niemand reageert gekwetst of gechoqueerd. Zelfs Geena Lisa beseft op dat ogenblik dat hij gelijk heeft. En bovendien, hoe kon je ook kwaad zijn op Arno?

Muziek maken was geen job voor Arno, evenmin een hobby. Muziek was zijn leven. Rijkdom en persoonlijke bezittingen interesseerden hem niet. Zo ken ik er geen drie. Wat zat er in die plastic zak die hij vaak meezeulde? Een krant en een mondharmonica? Dat zou best kunnen, meer had hij niet nodig. Arno was hardcore. Daarom wilde iedereen met hem op het podium. Van Stromae, Adamo en Zwangere Guy, tot Jane Birkin en Tom Barman.

Arno was geliefd. Hij was in niets de allerbeste, maar tel alles op en je krijgt een magische en uiterst zeldzame formule.

In 1972 deelde hij reeds het podium met Paul Decoutere. Dat is vijftig jaar rock-‘n-roll. Een halve eeuw milde anarchie, verpakt in klanken die mensen raken. We noemen dat tijdloze muziek. Mooie liedjes blijven bestaan, de mensen die ze schrijven spijtig genoeg niet.

Arno zal gemist worden, van Oostende tot Québec.

Merci godverdomme. En broave zin.