Na de porno in het parlement: een pikante geschiedenis van seksschandalen in de Britse politiek

Stel je voor: de minister van Defensie – getrouwd en wel - deelt stiekem het bed met een meisje van lichte zeden. En een tijd later lekt uit dat datzelfde meisje óók het bed deelt met een militair attaché van de Russische ambassade. 

In het Verenigd Koninkrijk is het écht gebeurd, in 1963 barstte het schandaal los. Minister John Profumo moest ontslag nemen. De affaire speelde onmiskenbaar een rol bij de daaropvolgende verkiezingen: de geloofwaardigheid van de Conservatieven, de partij van Profumo, had een ferme deuk gekregen. Ze verloren dan ook nipt van Labour, dat de nieuwe premier mocht leveren.

Om maar te zeggen: de seksschandalen in de Britse politiek dateren niet van gisteren. De lijst is ellenlang. Het gaat opvallend vaak over echtelijke ontrouw, maar ook over seksuele misdrijven en nu ook over meer dan 50 gevallen van seksueel grensoverschrijdend gedrag in het parlement. 

Vorig weekend nam Conservatief parlementslid Neil Parish ontslag omdat hij betrapt werd toen hij op zijn smartphone naar porno zat te kijken, nota bene in volle Kamer en waar iedereen bijzat. 

Parish is ook landbouwer en een enthousiaste liefhebber van grote landbouwvoertuigen. Hij was op zoek naar informatie over een bepaald merk maaidorsers, Dominator. Maar hij belandde op een site met een soortgelijke naam, die evenwel niets met landbouwvoertuigen te maken had. 

“Mijn fout was dat ik daarna een tweede keer en nu bewust naar die site surfte – in een vlaag van waanzin” zegt Parish. Hoewel hij de gsm enkel naar zichzelf richtte merkten twee vrouwelijke collega’s op waar hij naar zat te kijken. De man wachtte een parlementair onderzoek niet af en hield de eer aan zichzelf.

Dat bericht komt aan het einde van een week waarin een parlementaire commissie een rapport bekendmaakte over seksueel wangedrag in het Britse parlement. Maar liefst 56 parlementsleden – een kleine tien procent – zouden zich schuldig gemaakt hebben aan feiten gaande van ongepaste seksuele opmerkingen, over seksuele intimidatie tot één geval van strafrechtelijke feiten.

Twee weken geleden moest Imran Ahmad Khan, parlementslid voor de Conservatieve Partij, terugtreden nadat hij schuldig was bevonden aan het seksueel misbruiken van een 15-jarige jongen in 2008. En eerder dit jaar hebben de Conservatieven het Lagerhuislid David Warburton nog uit hun partij gezet vanwege mogelijk seksueel wangedrag en drugsgebruik.

Vorig jaar werd de minister van Volksgezondheid gesignaleerd toen hij zijn medewerkster, tevens zijn maîtresse, uitgebreid stond te zoenen op een luchthaven. Hij moest ontslag nemen omdat hij daarbij de toen geldende covidmaatregelen overtrad, die hij zelf had uitgevaardigd.

Politiek en seks: het is blijkbaar geen goed huwelijk in het Verenigd Koninkrijk. Je zou denken dat het een goed idee zou zijn voor politieke partijen om nu een soort oproep te lanceren, een campagne waarin ze beloven hun leven te beteren, en in het parlement gaan daar al stemmen voor op.

Hetzelfde idee had ook de Britse Conservatieve premier John Major, in 1993. Zijn partij lag toen onder vuur na een aantal schandalen. 

Zijn minister van Financiën kwam in opspraak toen bleek dat hij zijn flat in Londen verhuurde aan iemand die omschreven werd als “sekstherapeute”, en dat zijn kredietkaart geregeld in het rood stond. Zijn minister van Nationaal Erfgoed had ontslag moeten nemen na een buitenechtelijke affaire met een actrice. Een parlementslid van zijn partij kreeg een waarschuwing van de politie toen hij gesignaleerd was op een plek waar mannelijke prostitués hun klanten kwamen oppikken.

Premier Major lanceerde op zijn partijcongres van 1993 een tegenoffensief: de beruchte “Back to Basics”-campagne. Hij bedoelde daarmee dat traditionele waarden als goed nabuurschap, fatsoen en hoffelijkheid aan herwaardering toe waren. Maar voor het publiek hoorden daar ook de traditionele gezinswaarden bij. En dat kwam als een boemerang terug in het gezicht van Major.

In het daaropvolgende jaar 1994 kwam in duizelingwekkend tempo het ene na het andere schandaal boven water. Zijn staatssecretaris voor Transport bleek tegelijkertijd drie buitenechtelijke relaties te onderhouden, met vrouwen die dat niet van elkaar wisten. Zijn staatssecretaris voor Milieu, die zich openlijk zorgen maakte over het groeiende aantal scheidingen en éénoudergezinnen, bleek een buitenechtelijk kind verwekt te hebben. 

Zijn staatssecretaris voor Lucht- en Zeevaart nam ontslag nadat zijn echtgenote zelfmoord had gepleegd toen ze er achter kwam dat hij een buitenechtelijke affaire had. Een dag later nam een Conservatief parlementslid ontslag toen bekend werd dat hij tijdens een rugbytoernee met een goede vriend een hotelbed had gedeeld. 

Weer een week later nam nog een ander parlementslid ontslag omdat hij een kind had verwekt met de secretaresse van een collega-parlementslid. Twee weken later werd een parlementslid dood op zijn keukentafel aangetroffen, enkel gekleed in vrouwenpanty’s. 

De doodsoorzaak was eigenhandige wurgseks: hij had een stuk sinaasappel in zijn mond en een plastic zak over zijn hoofd. Hij had die ochtend gehoord dat hij een promotie zou krijgen naar een bescheiden regeringsfunctie, volgens een goede vriend had hij dat op zijn geheel eigen wijze willen vieren en was dat fataal misgegaan. 

En nóg was het dat jaar niet gedaan. Er was nog een parlementslid dat terugtrad uit een lage regeringsfunctie omdat zijn 22-jarige research-assistente “hem had verleid tot knuffelen en zoenen.” De man was een getrouwde vader van drie en in zijn vrije tijd lekenpredikant in de strenge Methodistische kerk. 

En een collega van hem moest dan weer terugtreden omdat hij op vakantie naar Barbados was gegaan met een twintigjarige man. De wettelijke leeftijd voor seksueel contact tussen mannen lag toen nog op 21 jaar.   

Dat was dus enkel 1994. De lijst werd in de daaropvolgende jaren nog een beetje langer. In 1995 had je nog een staatssecretaris met een buitenechtelijke relatie, eentje die seks had gehad met een medewerkster die nota bene zijn hulp was komen vragen omdat ze in een gewelddadige relatie zat, en een parlementslid dat in bed was gedoken met een bevriend koppel. Al gingen er in dat laatste geval wel stemmen op die vonden dat de pers zijn privacy geschonden had: de man was ongehuwd op dat moment. 

In 1996 had je nóg een staatssecretaris met een buitenechtelijke affaire, wat wel pikant was omdat hij de “Back to Basics”-campagne van Major altijd fors verdedigd had. En in 1997 had je nog een mannelijk parlementslid dat een buitenechtelijke relatie had met een jonge man.

Als klap op de vuurpijl zou na zijn premierschap blijken dat John Major zèlf vier jaar lang een buitenechtelijke relatie had gehad met een vrouwelijke collega, toen ze beiden nog parlementslid waren en deel uitmaakten van de regering-Thatcher.

Dat is nog niets vergeleken met het turbulente liefdesleven van de huidige Britse premier Boris Johnson. Die verwekte tijdens zijn eerste huwelijk een kind met een andere vrouw. Die werd vervolgens zijn tweede echtgenote, met wie hij daarna nog geheel legaal drie andere kinderen kreeg. Maar ook tijdens dat tweede huwelijk verwekte hij een buitenechtelijk kind. 

Daarnaast veroorzaakte hij twee zwangerschappen bij weer een andere vrouw: de eerst eindigde in een abortus, de tweede in een miskraam. Verder was er nog sprake van een affaire met een vrouwelijke ondernemer, en nóg eentje met een andere vriendin. Die is ondertussen zijn derde echtgenote geworden, met wie hij inmiddels ook twee kinderen heeft.

Eigenlijk is de lijst onthullingen nooit echt opgehouden. En niet alleen de Conservatieve partij deelde in de klappen. Bij de sociaaldemocraten van Labour moest een minister van Buitenlandse Zaken erkennen dat hij een affaire had met een staflid. Hij scheidde van zijn eerste vrouw, trouwde met zijn maîtresse en bleef gewoon minister. 

Zelfs een vicepremier kwam in verlegenheid door een relatie met zijn secretaresse. Ook hij bleef zitten. Een parlementslid moest dan weer ontslag nemen als commissievoorzitter toen uitkwam dat hij onbeschermde seks had gehad met mannelijke prostitués, en had aangeboden daarvoor te betalen met cocaïne.

Een liberale partijvoorzitter stond in 1979 zelfs terecht voor de bestelling van een klungelige moordpoging op een jongeman met wie hij het bed had gedeeld. Hij vreesde gechanteerd te worden. Tot verbazing van velen werd hij vrijgesproken, maar zijn politieke carrière was wel definitief voorbij. 

Zijn Britse politici hitsiger dan hun collega’s op het vasteland? Gaat dit nog meer over macht dan over seks? Of leidt de onuitgesproken Britse gedragsregel dat je je emoties moet onderdrukken sneller tot uitspattingen, ontrouw of seksueel wangedrag? Er is bij mijn weten geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Of is de Britse sensatiepers gewoon hardnekkiger op zoek naar goedverkopende seksschandalen en komt er daardoor meer aan de oppervlakte?

Aan deze kant van het Kanaal houdt de pers zich grotendeels aan de regel dat seks behoort tot het privéleven van politici, tenzij hun gedrag frontaal ingaat tegen de standpunten die ze zélf uitdragen inzake seksuele moraal of grensoverschrijdend gedrag. En natuurlijk ook als hun gedrag tegen de wet indruist. 

En buitenechtelijke relaties? Beroemd is het antwoord van de Franse president François Mitterrand op de vraag of hij een buitenechtelijke dochter had: “Et alors?” Zijn collega François Hollande reed stiekem achterop een scooter, naar hij dacht onherkenbaar door zijn motorhelm, naar geheime afspraakjes met actrice Julie Gayet. 

Zijn officiële partner was op dat moment Valérie Trierweiler, met wie hij al een relatie aangeknoopt had toen hij nog met Ségolène Royal was, de moeder van zijn vier kinderen. De Fransen keken er nauwelijks van op. 

Misschien is de politiek wel een risicoberoep als het gaat om vaste relaties. En is de kans dat je door dat hectische leven vervreemdt van je partner en sneller zwicht voor verlokkingen van buitenaf groter dan in andere jobs. Geldt dat in het Verenigd Koninkrijk meer dan elders? Eén ding kunnen we wel met zekerheid zeggen: de Britten – pers, politici en publiek - lusten er wel pap van.

Maar seksueel wangedrag, laat staan misbruik, is wel van een heel andere orde. Kamervoorzitter Sir Lindsey Hoyle is zodanig geschokt door de recente onthullingen dat hij aandringt op radicale actie, en strengere gedragscodes en sancties, om het parlementair personeel en ook de parlementsleden zelf te beschermen in de toekomst.