Ik kan jullie alleen maar smeken: laat de gsm liggen tijdens het rijden

Gisteren hoorde ik op het radionieuws dat de politie nog tot 31 mei actie voert tegen afleiding achter het stuur. Autobestuurders die al rijdend hun gsm of tablet raadplegen, moeten voor acht dagen hun rijbewijs inleveren. Een paar ‘slachtoffers’ van deze actie uitten tijdens datzelfde nieuws hun ongenoegen.

‘Overdreven.’ ‘Voor mijn werk heb ik mijn auto nodig.’ ‘Het gaat hier wel om mijn broodwinning.’

Als zoon van een aangereden vrouw gaan mijn haren rechtstaan van het zelfbeklag waarin deze mensen zich storten. In hun ogen is de straf die ze krijgen te zwaar. De politie durft het zowaar aan om hun rijbewijs af te nemen.

Lieve gsm’ende chauffeur, waarschijnlijk denkt u dat het u niet zal overkomen om knal op iemand in te rijden.

Zoals die afgeleide chauffeur die mijn fietsende moeder overhoop reed. Hij was ook een levensbelangrijk berichtje aan het intypen.

Ik vraag me nog regelmatig af waar hij het meeste de kluts van kwijt is: de straf die hij krijgt of de schade die hij heeft aangericht. Ik hoop het tweede. Ik vrees het eerste.

Over een deel van de schade durven we nog de spons te vegen. Die klaplong en wekenlange duizelingen zullen we even wegdenken. Dat kapotte gebit, waardoor ze na een kleine drie maanden nog altijd op haar eten moet sabbelen om wat vaste voeding naar binnen te krijgen, willen we ook vergeten. Net als de maandenlange zware medicatie die haar lichaam overhoop heeft gehaald. Dat ze door alle mentale en fysieke ongemakken nog nauwelijks kan slapen, nemen we er ook maar bij.

Met sommige breuken kunnen we ook nog leven. De gebroken oogkas, neus, kaak, ribben en zelfs die ruggenwervel willen we nog over het hoofd zien. Maar dat been vol breuken van boven tot onder, dat ligt toch iets moeilijker. De botten zijn zoals de inhoud van een zakje chips waar je enigszins afgeleid met je volle gewicht op bent gaan staan: in stukjes gekraakt. De knie van dat been is verbrijzeld. Een knieprothese is geen optie omdat alle botten errond ook naar de knoppen zijn.

Zal ze dat been ooit nog kunnen gebruiken? We weten het niet. Zelfs als ze ooit van dat fantastische geluk kan proeven, zal ze waarschijnlijk hooguit wat met een wandelstok kunnen pikkelen.

Dat is nu haar grote toekomstdroom. Van iemand die geen dag zonder fiets kon, naar iemand die hoopt op een dag weer een voorzichtig wandelpasje te kunnen zetten.

Van een zelfstandige, fitte vrouw naar iemand die volledig afhankelijk is van anderen. Iemand die hulp nodig heeft om naar het toilet te gaan.

En toch heeft zij geluk gehad. Nodeloos veel weggebruikers die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats vertoefden, kunnen het niet meer navertellen.

Beste gsm’ende chauffeur, ondanks deze getuigenis voelt u zich waarschijnlijk niet aangesproken. Want u kunt goed met een auto overweg, u zal het niet overkomen.

Ik heb nieuws voor u. Al uw gsm’ende collega’s die een ongeluk veroorzaakten, dachten waarschijnlijk dezelfde flauwekul. Of erger nog, ze dachten er waarschijnlijk niet eens over na. Ze gebruikten hun gsm of tablet gewoon.

Ik kan jullie alleen maar smeken. Laat die gsm voor wat hij is.

Je kan er je rijbewijs mee redden.