Eén jaar na de regenbom: staan Duitse slachtoffers er beter voor dan Waalse?
"Mijn terras staat er, net als vroeger. Het maakt me blij als ik 's morgens door het raam kijk, want dan zie ik niet alleen miserie." Thorsten Rech, immer goedlachs en naar eigen zeggen positief ingesteld, is trots dat hij mij een jaar na de overstromingen kan ontvangen tussen zijn terrasstoelen en bloemen. "Maar binnen zal je zien dat er nog veel te doen is."
Begin augustus vorig jaar, een paar weken na de overstromingen, leer ik Thorsten kennen via Facebook. Via dat medium verkoopt hij wijn en whiskey uit zijn restaurant Bahnsteig 1 in Mayschoss: een restaurantje - zoals de naam doet vermoeden - in het stationsgebouw van Mayschoss, een stopplaats langs de spoorlijn vanuit Bonn door het toeristische Ahrtal.
De spoorlijn is in de nacht van 14 op 15 juli in de Ahr verzwolgen, tegelijkertijd wordt zowat de helft van het dorp vernield. Ook de gelijkvloerse verdieping van Thorstens restaurant wordt omgetoverd tot een ruïne. De wijn- en whiskeykelder loopt onder, maar houdt wel stand.
Als het water weg is, vist hij zijn flessen uit de modder en zet een handel op. Hij biedt de flessen met de modder er nog aan, te koop per opbod. De winst gaat naar de slachtoffers en naar de wederopbouw van het dorp.
Wat me opvalt als ik een jaar later op weg naar Thorsten opnieuw door het Ahrtal rij, langs dorpen als Rech, Mayschoss, Altenahr of Dernau: er is weinig veranderd. Het puin is weg, de geur van stookolie en afval is verdwenen, maar de meeste dorpen zien er nog desolater uit dan vorig jaar en ik zie al bij al weinig tekenen van herstel. Nog steeds lijken de meeste huizen naast de rivier onbewoond, vezelplaten vervangen nog altijd ramen en deuren en het blijft op verschillende plaatsen omrijden omdat bruggen en wegen ontbreken.
"Er is veel gebeurd, maar nog veel meer niet gebeurd, dat klopt", zegt Thorsten, die zowat iedereen in het dal kent. Hij neemt me mee naar binnen in wat opnieuw het restaurant moet worden: "Niet dat er niets gebeurd is, maar zoals je ziet: erg weinig". Ik zie inderdaad wat nieuwe pleister en het begin van wat de toog moet worden. "We zijn pas vier weken geleden kunnen beginnen. De verzekeringen hebben ons elf maanden aan het lijntje gehouden. Die hebben tijd."
Nochtans waren Duitse politici er vorig jaar als de kippen bij om te beloven dat alles snel zou gaan: het geld - zo'n 30 miljard euro - werd snel gevonden en ze zouden afrekenen met een Duits oud zeer: de bureaucratie. Thorsten begint te lachen. "Onbureaucratisch is het 'onwoord' van het jaar hier in het Ahrtal. Als iemand het woord onbureaucratisch uitspreekt, begint iedereen hier te lachen. Het is alles, werkelijk alles, behalve onbureaucratisch".
Onbureaucratisch is het 'onwoord' van het jaar hier in het Ahrtal. Als iemand het woord uitspreekt, begint iedereen te lachen.
En dan is er nog een derde probleem: "Het is weekdag, maar kijk: niemand is hier aan het werk". Er is een gigantisch tekort aan vaklui in Duitsland: meer dan 250.000 vacatures in de bouwsector zijn niet ingevuld. Het maakt zelfs Thorsten neerslachtig: "Ik ben iemand die altijd het positieve ziet, overal nieuwe kansen in ziet. Maar soms stopt het. Als er bijvoorbeeld amper uitzicht is op concrete vooruitgang."
Het gevolg van de trage verzekeringen, de bureaucratie en het gebrek aan vaklui is dat amper 20% van de beschikbare 30 miljard euro tot nu toe is opgenomen. En dat laat zich op het terrein zien.
Bekijk hier de foto's van dezelfde plaatsen vorig jaar en dit jaar: