Nederlander Franky bakt frieten aan Oekraïense front: "Je went aan verwoeste gebouwen, niet aan heftige verhalen" 

De start van de oorlog in Oekraïne vorig jaar kwam (extra) hard aan voor de Nederlandse frituuruitbater Franky Van Hintum. Zijn vrouw is Oekraïens en heeft nog familieleden in het land. Hen naar Nederland brengen is niet gelukt, maar Franky bleef niet bij de pakken zitten. 

Samen met Coen, een vriend die ook frituuruitbater is, heeft Van Hintum besloten om naar Oekraïne te trekken om gratis frieten en frituursnacks uit te delen. Zo wilden de vrienden de bevolking een hart onder de riem steken. "We komen net terug van onze elfde reis", zegt hij in "De ochtend" op Radio 1. "Volgende week leggen we de volgende ronde vast."

"De eerste keer zijn we naar Polen getrokken, net aan de grens met Oekraïne. Daar waren toen veel vluchtelingen. Daarna zijn we ook naar Oekraïne zelf gegaan." Franky en Coen trokken steeds meer oostwaarts, dichter bij waar gevochten wordt.

Tijdens het laatste bezoek bevonden ze zich diep in de oorlogszone. "Het was de eerste keer dat we ons echt onveilig voelden. We wisten dat we naar Liman (strategische stad in de oostelijke provincie Donetsk, de verwoeste stad werd in oktober heroverd door Oekraïne, red.) zouden gaan, maar we wisten niet hoe ver in het oosten van de stad we zouden staan."

"We moesten een kogelvrij vest aandoen om te werken en we waren in het bereik van artillerie, terwijl je eigenlijk op meer dan 20 kilometer zou moeten zitten om veilig te zijn. Dat was eng. Ik weet niet of we dat opnieuw zouden doen."

De inspanningen van Franky en Coen worden alleszins geapprecieerd, niet alleen door de bevolking daar, maar ook door Nederlanders die de trips helpen te financieren. "De eerste reizen betaalden we uit eigen zak, maar toen de media ons verhaal hadden opgepikt, hebben mensen massaal gedoneerd."

"Met dat geld kunnen we gemakkelijk naar Oekraïne trekken en meer dan 2.000 porties per dag uitdelen. Vaak horen we dat het de eerste warme maaltijd is in dagen. In steden als Liman kon je echt zien dat mensen honger hadden."

"Tegelijkertijd vertellen de mensen heel heftige verhalen", zegt Franky. "Mensen tonen onvoorstelbare filmpjes van doodgeschoten mensen aan hun appartement. Iemand kreeg aan het frietkot telefonisch te horen dat hij iemand had verloren. Dat is me echt bijgebleven. Op veel plekken waar we komen, is het grootste deel van de stad vernield. Maar op de een of andere manier wen je aan verwoeste gebouwen. Wat mensen je vertellen met glazige ogen komt veel harder binnen."

BEKIJK - Franky en Coen houden op sociale media een videodagboek bij van elke reis: