Respectvol en waarachtig
Dat dit verhaal verteld moest worden, daar was de ploeg het meteen over eens. Hoofdscenarist van Thuis Mathias Claeys: “Het onderwerp raakte meteen een gevoelige snaar binnen onze scenaristenploeg, want iedereen kent wel iemand die een kindje verloren is.”
Maar het is niet evident om een moeilijk verhaal als dit op een respectvolle en herkenbare manier te verwerken in fictie. Hoe pakken de Thuis-schrijvers dat aan? Mathias: “Wanneer we zo'n emotioneel geladen verhaal vertellen, willen we dit altijd op zo'n respectvol mogelijke manier doen. Daarom doen we ook grondig aan research. We spreken niet alleen met mensen die het zelf hebben meegemaakt, maar hebben in dit geval ook uitgebreid met gynaecologen gepraat die gespecialiseerd zijn in deze materie. Zij lezen mee over onze schouder om te zorgen dat wat we vertellen ook effectief strookt met de werkelijkheid. Op die manier proberen we een zo waarachtig mogelijk verhaal te vertellen.
Natuurlijk blijft het fictie en draait het verhaal in de eerste plaats rond Adil en Christine, maar we zullen bij zo'n verhaallijn toch altijd wat meer rekening houden met bepaalde gevoeligheden. Het laatste wat we hierbij willen, is mikken op sensatie.”
Een verhaal dat aan bod moest komen
Naast het overleg met professionals kwamen de scenaristen in contact met het koppel Veerle en Ewan, die zelf een van hun tweelingkindjes verloren tijdens de zwangerschap. Veerle en Ewan wisten na enkele maanden zwangerschap al dat er iets mis was met baby Fien. Het was een periode van onzekerheid, twijfels en veel afwachten. Uiteindelijk overleed hun kindje Fien na 34 weken zwangerschap in de buik. Ze werd op 37 weken mee geboren met haar broertje Jaan. De schrijvers van Thuis spraken met het koppel om het verhaal van Adil en Christine zo waarheidsgetrouw te maken.
Mathias: “Het verhaal van Veerle en Ewan en hun baby’s Jaan en Fien heeft ons erg geholpen om ons in te leven in de situatie. We wisten al dat we iets wilden doen rond het thema. Maar pas toen we het verhaal van Veerle en Ewan hoorden, beseften we hoe zwaar en intens zo'n verlies is en hoe je dit blijft meedragen. Ik herinner me nog heel goed hoe ik naar hun verhaal luisterde en een krop in de keel kreeg. Op dat moment besef je meteen dat dit een verhaal is dat veel mensen zal raken. En het was tegelijkertijd iets wat we nog niet eerder aan bod hadden zien komen in een fictiereeks. Ons gevoel dat we hier echt wel iets mee moesten doen, werd toen nog maar eens bevestigd.”
Groot respect
In het geval van Veerle en Ewan, en Christine en Adil uit Thuis, liggen verdriet en vreugde erg dicht bij elkaar. Mathias: “Leven en dood kunnen niet dichter bij elkaar liggen. En voor ouders moet dit enorm zwaar zijn: enerzijds is er het geluk van een geboren kind, maar anderzijds de tragiek van een ongeboren kind. Je bent in de rouw, maar je zou tegelijkertijd ook blij moeten en kunnen zijn omdat je net een kindje gekregen hebt. Die dubbelheid leek ons iets heel sterk om een verhaal rond te bouwen. Zeker omdat het toch iets blijft waar de omgeving niet altijd even juist op reageert. Mensen erkennen het verlies van een ongeboren kind vaak nog te weinig als een echt verlies, of onderschatten wat de ware impact hiervan is. Of nog erger: ze beweren dat je gelukkig mag zijn dat je toch nog altijd een kindje hebt, alsof dit het verlies van het andere kind teniet zou doen.”
Wat vinden Veerle en Ewan zelf van het verhaal in Thuis? Mathias: “Veerle en Ewan hebben al laten weten dat ze erg aangegrepen zijn door de verhaallijn. Ze waren ook oprecht aangedaan toen we vertelden dat we de kindjes van Adil en Christine naar hun eigen kindjes zouden vernoemen. Dat deden we als eerbetoon aan alle ouders die zo’n beproeving hebben meegemaakt.”
Het persoonlijke verhaal van Veerle en Ewan is nu te lezen op de website van Eén. Ze delen hun verhaal ook op 2 juni bij De Madammen op Radio 2.
Wie na het zien van deze aflevering behoefte heeft aan een gesprek kan terecht bij bij verschillende hulplijnen waaronder Tele-onthaal op het nummer 106.
