De afgelopen 14 dagen werd er 1.723 keer contact opgenomen met onze dienst. Zo klaagt een kijker van De zevende dag over de chaos in het debatprogramma. “Vele sprekers rond de tafel roepen door elkaar, om ter luidst, ook de moderatoren. Is het niet mogelijk om dit beschaafd op te lossen door bijvoorbeeld een praatstok door te geven en ieder zijn zeg te laten doen?”
Ik hou ervan als klagers meteen ook constructieve oplossingen aanreiken, dus ben ik wat dingen gaan opzoeken. En jawel, er bestaat zoiets als het Talkingstick Instituut, gespecialiseerd in effectieve communicatie middels dialoog. Exact de eigenschappen die ook Lieven Verstraete en Lisbeth Imbo voor de dag moeten brengen. Het instituut is gelegen in Nederland. Da’s logisch, want daar heerst nu eenmaal een levendige debatcultuur. Alleen heb ik nog nooit een Nederlands praatprogramma gezien met praatstok.
Op hun leerrijke website beschrijft het instituut niet alleen het nut van een praatstok, maar ook de vormgeving. “De praatstok is vaak van hout gemaakt en er zijn mooie beschilderingen, kraaltjes, veren, linten en soms zelfs houtsnijwerken in terug te vinden.” Dat klinkt als iets waar de stijlvolle Lisbeth mee kan wegkomen. Bovendien stamt de werkmethode af van inheemse bevolkingen, en dat is dan weer gesneden koek voor Lieven die al vertrouwd is met de Latijns-Amerikaanse muziekcultuur.
“Heb je de Talking Stick in handen? Dan mag je die zo lang vasthouden als je zelf wil. Je hoeft de praatstok pas door te geven als je voelt dat je alles hebt gezegd.” Dat wil dus ook zeggen dat je niet mag tussenkomen als iemand anders de praatstok vast heeft, Lisbeth. Dat is ook goed voor de mentale gezondheid, zo stelt het instituut. “Wanneer jij je begrepen en gehoord voelt, kan dit een therapeutisch en zelfs een helend effect op je hebben.” Kortom, win-win. Geef Lisbeth en Lieven zo’n praatstok!
Bovendien kan ook ons Team Creative Partnerships hiermee aan de slag, door kleurrijke VRT-praatstokjes te verkopen bij deelnemende winkels of bankfilialen. Tenslotte moet de omroep zo’n 40 procent van haar centen zelf uit de markt halen. Dit nuttige hebbeding is interessant voor élke Vlaming. We kennen immers allemaal wel iemand die je nooit laat uitpraten. Ik koop er alvast een om de avondlijke discussies met mijn man beter te stroomlijnen.
Foto’s van de toekomst
Een kijker van Het weer ergert zich aan de vaste intro. “Bij Het weer zeggen jullie altijd welk weer het is geweest, maar mensen kunnen toch zelf zien welk weer het die dag zelf was?” Over naar weerman Bram, voor tekst en uitleg. “Ja, we starten vaak met hoe het weer was. Het weer is nu eenmaal niet hetzelfde over het hele land, dus vinden sommige kijkers het interessant hoe het er elders aan toe ging. Dat illustreren we met foto’s van kijkers en het is nu eenmaal moeilijk om foto’s van de toekomst te tonen.”
Nu is er vandaag met artificiële intelligentie veel mogelijk, maar ik zou het zelf een raar zicht vinden om beelden te tonen van een voorspelde toekomst. Want wat is dan het volgende? Het journaal dat al verklapt wat er morgen gaat gebeuren in de wereld? Nu ik erover nadenk, dat zou best interessant kunnen zijn om rampen te vermijden.
Hoe dan ook, zegt weerman Bram, Het weer is een tv-programma als een ander. “We vertellen een verhaal. Dus geven we de evolutie van het weer door te beginnen bij het begin, het vandaag, om dan te vertellen hoe het in de toekomst zal worden.” Klager krijgt vandaag een persoonlijk antwoord.
Opnieuw blijven Ben Crabbé en zijn Blokken de gemoederen beroeren. Zo vragen kijkers of de presentator “kan stoppen met zijn eigen mening door te drukken over zaken waar hij niets mee te maken heeft”, of hij “kan stoppen met de kandidaten te bestoken met verhalen uit de oertijd die hij alleen interessant vindt” en of hij “zijn mond kan houden wanneer de kandidaten het finale spel spelen”.
Een andere kijker over hetzelfde issue: “Ben Crabbé verspilt de seconden van de deelnemers bij het finalespel. Soms roept hij tot drie keer toe: ‘zeg eens iets’. Ook uitleg over een antwoord is niet nodig tijdens het finalespel. Volgens ons soms tot vijftien seconden samen. Niet echt eerlijk zo.” Ik stel voor dat we een gerechtsdeurwaarder laten uitrekenen of het niet veertien seconden zijn. Klagers krijgen een standaardantwoord.
Gelukkig vallen er regelmatig ook complimenten in onze mailbox zoals deze over De jaren 90 voor tieners. “Ik mailde nooit eerder naar een bepaalde zender, dus dat wil eigenlijk al veel zeggen. Ik volg de reeks De jaren 90 voor tieners met Steven Van Herreweghe en vind dit werkelijk schitterend. De opbouw, de humor, de samenhang, en vooral de manier waarop Steven omgaat met deze tieners. Warm, vol intelligentie en komisch tot en met. Die tieners zijn trouwens ook echt fenomenaal. Ontwapenend. Hun denkwijze en openhartigheid geeft me hoop in een toekomst die er op dit moment maatschappelijk niet altijd even rooskleurig uitziet.” Daarom, proficiat aan Steven Van Herreweghe, zijn team en die fenomenale tieners met de Chloë Complimenten Wisselbeker!
Tot slot nog dit. “Dit is niet echt een klacht, maar wat ons enorm stoort is het woord ‘rustig’ dat Jeroen Meus enorm veel gebruikt. Ik heb het nog niet geteld, maar... het zijn er heel veel en te veel in één programma.” Misschien moet je het toch eerst eens rustig natellen.
Chloë van de Klantendienst
