Het was een eer om zo veel wonderbaarlijke vrouwen te leren kennen, hun verhalen te mogen vertellen, hun nalatenschap te kunnen doorgeven en hen de erkenning te geven die ze verdienen.
In grote steden
Want dat was natuurlijk de inzet van de campagne die Sofie in februari 2019 lanceerde in samenwerking met zeven steden (Antwerpen, Brussel, Oostende, Gent, Mechelen, Leuven en Brugge): het historisch gegroeide onevenwicht enigszins rechttrekken tussen vrouwen en mannen op het vlak van straatnamen. Dat leverde in die zeven steden alleen al 107 nieuwe straten, pleinen of andere blijvende plekken in het straatbeeld op. In heel wat steden stond het onderwerp al op de agenda, maar de campagne Meer vrouw op straat heeft die processen hier en daar kunnen versnellen, of zelf suggesties van het publiek kunnen doorduwen.
Want ook dat daarover ging Meer vrouw op straat: de Vlamingen bewustmaken van en laten nadenken over de rol die vrouwen hebben gespeeld in onze samenleving en geschiedenis. Dat gebeurde een jaar lang online, maar ook op locatie in de ‘babbelbox’ die werd opgesteld in de diverse steden, op Radio 1 en uiteraard ook in de televisiereeks op Canvas.
En de rest van Vlaanderen
In de achtste en laatste aflevering (op dinsdag 21 april om 21.25 u.) focust Sofie Lemaire op de initiatieven die het afgelopen jaar in de rest van Vlaanderen ontstonden: want ook buiten de grote steden en gemeenten werd er enthousiast gereageerd op haar oproep. Het eindresultaat van een jaar campagne voeren zal worden bekendgemaakt in de laatste aflevering. Na een jaar kunnen we afklokken op 141 nieuwe vrouwennamen die op de een of de andere manier in het straatbeeld verschenen of nog zullen verschijnen.
“Ik zit al enkele weken in mijn kot te blinken van trots", zegt Sofie Lemaire. "141 blijvende herinneringen aan enkele van de meest indrukwekkende vrouwen van ons land. Met dank aan het enorme enthousiasme van het publiek en van de gemeentebesturen, die het ideetje tot een breed gedragen campagne maakten. Het was een eer om zo veel wonderbaarlijke vrouwen te mogen leren kennen, hun verhalen te mogen vertellen, hun nalatenschap te kunnen doorgeven en hen de erkenning te kunnen geven die ze verdienen. En ik hoop vurig dat deze 141 straten, pleinen, bruggen en andere herinneringen geen eindpunt hoeven te zijn voor deze campagne. Maar dat we vanaf nu meer, vaker en gemakkelijker vrouwen op het erepodium zullen plaatsen.”
Zo ligt de Mechelse Dossinkazerne sinds kort op het Irene Spickerplein, naar de gelijknamige joodse kunstenares die er verbleef en dankzij haar schilderstalent wist te overleven. Een andere joodse verzetsheldin, Mala Zimetbaum, is sinds enkele maanden vereeuwigd in een metershoog portret in Borgerhout, waar ze vandaan kwam en waar ze als jong meisje werd opgepakt. Cineaste Chantal Akerman krijgt een eigen straat in ‘haar’ Brussel, terwijl de stad Brugge de 16e eeuwse miniaturiste Levina Teerlinc niet alleen eerde met een straat, maar ook met haar eigen boom in het Astridpark. Leuven stelde een daad van bestuurlijke ongehoorzaamheid: de stad besloot een plein te vernoemen naar missiezuster Jeanne Devos, hoogst uitzonderlijk voor een nog (spring)levende vrouw.
Irene Spickerplein in Mechelen
Jeanne Devosplein in Leuven
