''Vlaamse reeksen staan internationaal voor kwaliteit"

Dorien Laseure: Bij Content Partnerships bouwen we aan duurzame relaties met verschillende partners rond onze content in het medialandschap. Ik houd me binnen ons team in de eerste plaats bezig met de verkoop van fictiereeksen en kinderprogramma’s van de VRT in het buitenland. Waar mijn collega Elly (Vervloet, expert internationale coproducties fictie, red.) vooral werkt rond het opzetten van coproducties en buitenlandse samenwerkingen rond fictie, focus ik me op de verkoop van de afgewerkte programma’s achteraf. 

Maar dat wil niet zeggen dat ik er pas op het einde van het hele productieproces bij kom. Mijn werk start eigenlijk al van bij de pitch van een nieuw programma. Zodra productiehuizen hun ideeën komen voorstellen bij de VRT, begin ik samen met Elly en de collega's bij Eén, Canvas en Ketnet na te denken over alle mogelijkheden. Zit er voldoende internationaal potentieel in de reeks? Onze zondagavond- fictiereeksen zijn op Eén kwalitatief hoogstaand en spreken vaak ook internationaal aan. Om die reeksen vervolgens ook effectief verkocht te krijgen, moeten we heel wat afspraken maken met het productiehuis: wie gaat welke partners aanspreken, is al het benodigde materiaal voorzien (ondertitels en vertalingen, een internationale trailer),...

Dorien: Neen, enkel deals met partners in België en Nederland en wereldwijde deals zoals met Netflix regelen we zelf, samen met de productiehuizen. Daarbuiten werken we meestal met internationale distributeurs als tussenpersonen. Zij trekken de wereld rond en verkopen onze content aan buitenlandse spelers.  

Dorien: Wanneer reeksen internationaal potentieel hebben, gaan we op zoek naar de juiste partners voor het project, bv.distributeurs die de reeks voor ons kunnen verkopen. We moeten de reeks dus eigenlijk al verkopen aan die tussenpersoon en deze overtuigen dat het zijn inspanning waard is. Vervolgens gaat die tussenpersoon de reeks voor ons pushen, door zijn klanten aan te spreken, grote reclamecampagnes op te zetten, op beurzen te staan, te adverteren in tijdschriften… 

Dorien: Vlaamse reeksen staan internationaal voor kwaliteit. Ze hebben vaak een originele insteek en een frisse invalshoek, waardoor we opvallen. We hebben ook heel wat talent in Vlaanderen: sterke schrijvers, regisseurs en acteurs. Inzetten op ronkende namen helpt ook om onze reeksen verkocht te krijgen. 

We hebben daarin al een lange weg afgelegd. Destijds zijn we ons internationale parcours gestart met oa. Tabula rasa en Beau séjour. Dankzij Netflix kregen we plots een wereldwijd platform, en dat heeft ook bijgedragen tot onze naamsbekendheid.

Dorien: Toen we in het begin met onze reeksen naar het buitenland trokken, werd er wat lacherig gedaan over dat kleine landje. Maar ondertussen hebben we een heel traject afgelegd met reeksen die gesmaakt worden, en dat voel je. We worden niet meer weggezet als kleine speler, maar hebben een volwaardige positie. Bewijzen daarvan zijn dat grotere spelers nu ook openstaan voor coproducties met ons of dat we op internationale festivals gevraagd worden om onze fictiestrategie voor te stellen.  Dat toont aan dat we ons kunnen laten gelden.

Dorien: Dat heeft vooral te maken met het budget. Een remake is duurder, want de volledige productie moet opnieuw worden gedaan. Een voordeel daarvan is dat je de reeks wel kan aanpassen aan je eigen, lokale omgeving. 

We merken daarin wel een verschil in genres op. Dramareeksen worden minder nagemaakt dan bv. humoristische reeksen. Vergelijk bijvoorbeeld Tabula rasa met De luizenmoeder. Een remake van Tabula rasa in het buitenland zal minder snel voorvallen, ook omdat de kwaliteit van de Vlaamse versie al zo hoog is. Een humoristische reeks als De luizenmoeder (een reeks van de NPO in Nederland waarvan VTM een eigen versie maakte) is dan weer handiger om aan te passen aan de lokale cultuur en humor.. 

Dorien: Ja. We liggen dichter bij elkaar qua waarden en taal, wat het gemakkelijker maakt om ideeën af te toetsen en reeksen te verkopen. Zeker met NPO, onze Nederlandse evenknie. De bekende figuren in Vlaanderen zijn vaak ook bekend in Nederland. Tom Waes kennen ze daar bijvoorbeeld ook, waardoor we programma’s als Undercover, maar ook Tomtesterom en Reizen Waes als ready-made aan Nederland kunnen verkopen.

Een goed voorbeeld van die nauwe samenwerking is Arcadia, die we momenteel samen met jonnydepony aan het ontwikkelen zijn. De VRT en NPO zijn samen in dat project gestapt, als gelijkwaardige partners met gelijke inbreng opgestart. Het is voor het eerst dat we zoiets doen. Zulke samenwerkingen willen in de toekomst meer opzetten.

Dorien: Bij coproducties ben je als partner meer betrokken, zowel op inhoudelijk als financieel vlak. Coproducties zijn duurder. Je neemt als omroep meer risico door te coproduceren, maar je krijgt er ook meer voor in ruil. Als de reeks succes heeft en verkocht wordt, dan krijg je een deel van die inkomsten en pluk je daar ook imagogewijs de vruchten van. Coproducenten zitten ook inhoudelijk mee aan tafel. Als VRT willen we dat we verhalen brengen die herkenbaar en relevant zijn voor ons publiek. We zullen dus niet zomaar instappen in gelijk welke coproductie.